Pęd ruty: Różnice pomiędzy wersjami
(→Pęd ruty) |
(→Pęd ruty) |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''a)''' odcinek stylizowanego p. r., esowato zagiętego, zwykle o wrzecionowym kształcie, z dwoma lub czterema (po 2 na obu stronach pędu) pączkami bądź pierzastymi listkami (→żabka). Wyciskany z niewielkich tłoków, w różnych układach: zazwyczaj pojedynczo lub w zwielokrotnionych wyciskach, tworzących ornamenty. Kombinacja dwóch ukośnie ułożonych i stykających się wycisków tego motywu wykorzystywano jako element →owocu granatu wzoru, określanego nieprawidłowo jako →pędu ruty wzór; | '''a)''' odcinek stylizowanego p. r., esowato zagiętego, zwykle o wrzecionowym kształcie, z dwoma lub czterema (po 2 na obu stronach pędu) pączkami bądź pierzastymi listkami (→żabka). Wyciskany z niewielkich tłoków, w różnych układach: zazwyczaj pojedynczo lub w zwielokrotnionych wyciskach, tworzących ornamenty. Kombinacja dwóch ukośnie ułożonych i stykających się wycisków tego motywu wykorzystywano jako element →owocu granatu wzoru, określanego nieprawidłowo jako →pędu ruty wzór; | ||
'''b)''' analogiczny układ dwóch p-w r., ale wyciskanych z jednego tłoka, tworzący →łuk w ośli grzbiet. Motyw ten był przeznaczony do tworzenia wzoru owocu granatu lub kompozycji architektonicznych. Obie odmiany motywu były charakterystyczne dla ślepo wyciskanych dekoracji opraw późnogotyckich, zwłaszcza w kręgu niemieckim od około poł. XV w. Oba też przetrwały na oprawach do około 2 ćw. XVI w., aż do zupełnego wyparcia przez ornamentykę renesansową. | '''b)''' analogiczny układ dwóch p-w r., ale wyciskanych z jednego tłoka, tworzący →łuk w ośli grzbiet. Motyw ten był przeznaczony do tworzenia wzoru owocu granatu lub kompozycji architektonicznych. Obie odmiany motywu były charakterystyczne dla ślepo wyciskanych dekoracji opraw późnogotyckich, zwłaszcza w kręgu niemieckim od około poł. XV w. Oba też przetrwały na oprawach do około 2 ćw. XVI w., aż do zupełnego wyparcia przez ornamentykę renesansową. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ==Grafika== | ||
| + | |||
| + | <gallery> | ||
| + | File:P.r. 1.jpg | Przerys ołówkowy wycisku tłoka z motywem tzw. pędu ruty | ||
| + | File:P.r. 2.jpg | Motywy tzw. pędu ruty wykorzystane do utworzenia wzoru owocu granatu; oprawa krakowska z 4 ćw. XV w.; zbiory Biblioteki Jagiellońskiej; fot. A. Wagner | ||
| + | File:P.r. 3.jpg | Motywy tzw. pędu ruty wykorzystane do utworzenia wzoru owocu granatu; oprawa krakowska z 4 ćw. XV w.; zbiory Biblioteki Jagiellońskiej; fot. A. Wagner | ||
Wersja z 18:25, 10 wrz 2019
Pęd ruty
pojęcie spopularyzowane w niemieckiej tegumentologii (niem.: Rautenranke), w którym przywołana jest grupa gatunków roślin zielnych. Zgodnie z typologią dekoracji opraw gotyckich, zaproponowaną niegdyś przez P. Schwenke i I. Schunke, istnieją 2 odmiany tego motywu: a) odcinek stylizowanego p. r., esowato zagiętego, zwykle o wrzecionowym kształcie, z dwoma lub czterema (po 2 na obu stronach pędu) pączkami bądź pierzastymi listkami (→żabka). Wyciskany z niewielkich tłoków, w różnych układach: zazwyczaj pojedynczo lub w zwielokrotnionych wyciskach, tworzących ornamenty. Kombinacja dwóch ukośnie ułożonych i stykających się wycisków tego motywu wykorzystywano jako element →owocu granatu wzoru, określanego nieprawidłowo jako →pędu ruty wzór; b) analogiczny układ dwóch p-w r., ale wyciskanych z jednego tłoka, tworzący →łuk w ośli grzbiet. Motyw ten był przeznaczony do tworzenia wzoru owocu granatu lub kompozycji architektonicznych. Obie odmiany motywu były charakterystyczne dla ślepo wyciskanych dekoracji opraw późnogotyckich, zwłaszcza w kręgu niemieckim od około poł. XV w. Oba też przetrwały na oprawach do około 2 ćw. XVI w., aż do zupełnego wyparcia przez ornamentykę renesansową.
Grafika
Przerys ołówkowy wycisku tłoka z motywem tzw. pędu ruty
Motywy tzw. pędu ruty wykorzystane do utworzenia wzoru owocu granatu; oprawa krakowska z 4 ćw. XV w.; zbiory Biblioteki Jagiellońskiej; fot. A. Wagner
Motywy tzw. pędu ruty wykorzystane do utworzenia wzoru owocu granatu; oprawa krakowska z 4 ćw. XV w.; zbiory Biblioteki Jagiellońskiej; fot. A. Wagner
