Wiązania kodeksów: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
(niem. Schleifenverschluss) | (niem. Schleifenverschluss) | ||
| − | Wiązanie kodeksów są rodzajem ich zamknięcia. Pełnią funkcję ochronną nie dopuszczając do rozchylania się okładzin, ale także - jesli sa wykonane z barwnych wstążek - ozdobną. W okresie średniowiecza stosowane były w miękkich oprawach, głównie pergaminowych. W książce renesansowej ich występowanie związane jest ściśle z pojawieniem się tektur jako materiału okładzin. W takich okładzinach nie było możliwe zamontowanie metalowych zapięć. Ich miejsce zajęły zatem jedwabne wstążki(il.1) barwione lniane lub bawełniane tasiemki (il.2), paseczki skórzane (il. 3), a także zwykłe sznurki. | + | Wiązanie kodeksów są rodzajem ich zamknięcia. Pełnią funkcję ochronną nie dopuszczając do rozchylania się okładzin, ale także - jesli sa wykonane z barwnych wstążek - ozdobną. W okresie średniowiecza stosowane były w miękkich oprawach, głównie pergaminowych. W książce renesansowej ich występowanie związane jest ściśle z pojawieniem się tektur jako materiału okładzin. W takich okładzinach nie było możliwe zamontowanie metalowych zapięć. Ich miejsce zajęły zatem jedwabne wstążki(il.1) barwione lniane lub bawełniane tasiemki (il.2), paseczki skórzane (il. 3), a także zwykłe sznurki. Ze względu na usytuowanie i sposób montażu wiązań wyróżnia się kilka zasadniczych typów kodeksów wiązanych. |
| − | == | + | ==Wersje wiązań== |
| − | + | * wiązania na krawędzi bloku kodeksu - wiązania są umocowane po jednym na każdej okładce, pętla usytuowana jest pomiędzy okładkami. (il. 4, 1) | |
| − | + | * wiązania na powierzchni okładki - jedno wiązadło jest przewleczone przez dwa otwory w obu okładkach, pętla jest usytuowana na przedniej okładce. (il. 4, 2) | |
| − | + | * wiązania paskowe - do przedniej okładki jest przymocowany pasek z otworem, drugi pasek z przewleczonymi dwoma rzemieniami jest wszyty w klapę stanowiącą przedłużenie tylnej okładki i zakrywającej częściowo okładkę przednią, jeden rzemień przewleka się przez dziurkę i zawiązuje z drugim rzemieniem. Pętla znajduje się na przedniej okładce. (il. 4, 2) | |
| − | + | ==Charakterystyczne zniszczenia== | |
| − | + | Wiązania kodeksów rzadko zachowały się do naszych czasów (il. 5). Śladami po nich są nacięcia w okładzinie i obleczeniu, często ich fragmenty można znaleźć podczas demontażu książki, pomiędzy podwinięciem materiału obleczeniowego a okładziną (il. 6). Ich ubytek powoduje rozchylanie się okładzin, co jest przyczyną powstawania deformacji zarówno bloku, jak i oprawy. Zatem ich ubytek obniża znacznie wartość kodeksu. Z tego powodu często się rekonstruuje | |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 24: | Linia 17: | ||
File:Kór wiąz 3.jpg|il. 1. Wiązanie na jedwabne wstążki, rękopis XVI w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis) | File:Kór wiąz 3.jpg|il. 1. Wiązanie na jedwabne wstążki, rękopis XVI w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis) | ||
File:Kór wiąz 6.jpg|il. 2. Wiązanie na bawełniane barwione tasiemki, rękopis XVII w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis) | File:Kór wiąz 6.jpg|il. 2. Wiązanie na bawełniane barwione tasiemki, rękopis XVII w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis) | ||
| − | + | File:Kó wiąz 2.jpg|il. 3. Wiązanie na rzemienie, stary druk XVII w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis) | |
iąz 3.jpg|il. 1. Wiązanie na jedwabne wstążki, rękopis XVI w. Boblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis) | iąz 3.jpg|il. 1. Wiązanie na jedwabne wstążki, rękopis XVI w. Boblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis) | ||
</gallery> | </gallery> | ||
Wersja z 21:09, 8 sie 2019
(niem. Schleifenverschluss) Wiązanie kodeksów są rodzajem ich zamknięcia. Pełnią funkcję ochronną nie dopuszczając do rozchylania się okładzin, ale także - jesli sa wykonane z barwnych wstążek - ozdobną. W okresie średniowiecza stosowane były w miękkich oprawach, głównie pergaminowych. W książce renesansowej ich występowanie związane jest ściśle z pojawieniem się tektur jako materiału okładzin. W takich okładzinach nie było możliwe zamontowanie metalowych zapięć. Ich miejsce zajęły zatem jedwabne wstążki(il.1) barwione lniane lub bawełniane tasiemki (il.2), paseczki skórzane (il. 3), a także zwykłe sznurki. Ze względu na usytuowanie i sposób montażu wiązań wyróżnia się kilka zasadniczych typów kodeksów wiązanych.
Wersje wiązań
- wiązania na krawędzi bloku kodeksu - wiązania są umocowane po jednym na każdej okładce, pętla usytuowana jest pomiędzy okładkami. (il. 4, 1)
- wiązania na powierzchni okładki - jedno wiązadło jest przewleczone przez dwa otwory w obu okładkach, pętla jest usytuowana na przedniej okładce. (il. 4, 2)
- wiązania paskowe - do przedniej okładki jest przymocowany pasek z otworem, drugi pasek z przewleczonymi dwoma rzemieniami jest wszyty w klapę stanowiącą przedłużenie tylnej okładki i zakrywającej częściowo okładkę przednią, jeden rzemień przewleka się przez dziurkę i zawiązuje z drugim rzemieniem. Pętla znajduje się na przedniej okładce. (il. 4, 2)
Charakterystyczne zniszczenia
Wiązania kodeksów rzadko zachowały się do naszych czasów (il. 5). Śladami po nich są nacięcia w okładzinie i obleczeniu, często ich fragmenty można znaleźć podczas demontażu książki, pomiędzy podwinięciem materiału obleczeniowego a okładziną (il. 6). Ich ubytek powoduje rozchylanie się okładzin, co jest przyczyną powstawania deformacji zarówno bloku, jak i oprawy. Zatem ich ubytek obniża znacznie wartość kodeksu. Z tego powodu często się rekonstruuje
Zobacz też
Grafika
il. 1. Wiązanie na jedwabne wstążki, rękopis XVI w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis)
il. 2. Wiązanie na bawełniane barwione tasiemki, rękopis XVII w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis)
il. 3. Wiązanie na rzemienie, stary druk XVII w. Biblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis)
- Iąz 3.jpg
il. 1. Wiązanie na jedwabne wstążki, rękopis XVI w. Boblioteka PAN w Kórniku (fot. M. Pronobis-Gajdzis)
Przypisy
- Adler G., Handbuch Buchverschluss und Buchbeschlag, Wiesbaden, 2010,
- Ciesielczyk M., Metalowe zapinki w książkach. Historia i technika, Praca magisterska [promotor: dr H. Rosa], Toruń UMK, 1999, maszynopis.
- Dürrfeld E. B., Mit Haken und Osen. Zur Typenbestimmung von Buchschlieβen des 15. bis 17. [w:] „Restauro”, 1993, nr 6, s. 425 - 429
- Encyklopedia wiedzy o książce [red. A. Birkenmajer, B. Kocowski, J. Trzynadlowski], Wrocław, 1971.
- Kurpik W, Uwagi o niektórych elementach oprawy i ich roli w ochronie książki, Ochrona Zabytków, 1982, Tom 35 , Numer 3-4 (138-139).
- Macchi F., Dizionario Illustrato Della Legature, Milano 2002.
- Szirmai J.A., *The Archeology of Medieval Bookbinding*. London -New York 1999.Przypis 1
- Zamrzycka J., Introligatorzy toruńscy od XV do XVI/XVII wieku . Typologia cech warsztatowych, praca magisterska UMK, ZKPiS (promotor: dr Małgorzaty Pronobis-Gajdzis), Toruń 2012.
Autor: MPG
