Wtórna oprawa: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 08:56, 11 cze 2019

Wtórna oprawa

(reoprawa)

Kolejna, nie pierwsza oprawa książki. Najczęściej jest wynikiem naprawiania zniszczonej książki, choć niekiedy powtórne oprawienie książki ma cel estetyzujący, dopasowanie do kolekcji lub spełnienie upodobań właściciela. Oprawa wtórna jest zwykle późniejsza od samego dzieła i niespójna z nim pod względem historyczno-artystycznym.

Introligator wykonujący oprawę wtórną, rozbierał blok i szył go ponownie, skutkiem czego w przegubach składek pozostają ślady dawnego szycia w postaci dziurek. W celu wyrównania boków introligator zwykle obcinał ponownie książkę; z tego względu każda kolejna oprawa pomniejszała format, coraz mniejsze stawały się marginesy, uszczerbku doznawały marginalia, a czasem nawet kolumna tekstu. Stara oprawa zwykle była usuwana i zastępowana nową, choć już w XIX wieku dostrzegalne są działania zachowania oryginalnej, choćby i zniszczonej okładki,

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Pierwotna oprawa

Grafika

• 

  Nadmiernie przycięty blok książki w oprawie XIX wiecznej. Accurate Nachricht von der russisch und sächsischen Belager, Köln 1735, Bibl. UKW S 87 XVIII.

• 

  Zapiska proweniencyjna przycięta podczas ponownej oprawy. Maiolino Bisaccioni, Delle historie memorabili, Venetia 1653, Bibl. UKW

• 

  Marginalia przycięte podczas ponownej oprawy. Jan z Głogowa, Questiones libror[um] de anima..., Metz 1501, BN SD XVI.Qu.700

• 

  Pozostałość dawnej obłóczki naklejona na okładzinę podczas XIX-wiecznej reoprawy dokonanej przez introligatora T. Klejna, J. Burchardus, Ordo misse secundum..., Cracovia 1529, BUW Sd. 614.700.

Przypisy

1. Pokorzyńska E., Garczewska-Semka K., Przeoprawianie dawnych ksiąg, w: Bibliotekarz - Biblioteka - Historia, pod red. A. Wałkówskiego, Warszawa 2018, s. 199-204.
2. Bogeng G., Der Bucheinband. Ein Handbuchfür Buchbinder und Bücherfreunde, Halle 1940, s. 165-167.
3. Lenart B., Rzecz o konserwacji książki z roku 1789, Kraków 1926, s. 2.

Autor: E.P.