Grzbiet łamany: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Utworzono nową stronę "==Grzbiet łamany== (niem. Gebrochener Rücken) Pierwowzorem oprawy z łamanym grzbietem była oprawa wynaleziona przez Alexisa Pierre Bradela, który tymczasowe oprawy...")
 
(Grafika)
 
(Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
==Grzbiet łamany==
 
==Grzbiet łamany==
(niem. Gebrochener Rücken)
+
(ang. Broken back, fr. reliure à dos brisé, niem. Gebrochener Rücken, wł. dorso staccato)
  
Pierwowzorem oprawy z łamanym grzbietem była oprawa wynaleziona przez Alexisa Pierre Bradela, który tymczasowe oprawy sporządzał z kartonu, który przełamywał w miejscu grzbietu, następnie oklejał obłóczką i sklejał z blokiem.  
+
Szczególny sposób sporządzania okładki, opracowany i zastosowany przez Alexisa Pierre Bradela, który okładki tymczasowych opraw formował z cienkiej tektury; przełamując ją tworzył przeguby i wyznaczał grzbiet okładki, uzyskany półfabrykat oklejał papierowym obleczeniem i sklejał z blokiem książki.
  
Z czasem zaczęto wykonywać okładki z grubej tektury, wówczas grzbietówkę wykonywano odrębnie, z kartonu, który naklejano na pasek szerszego papieru. Papier zaginano tuż przy grzbietówce i ponownie w odległości równej wysokości oporka, a kartonową grzbietówkę wyokrąglano. Następnie grzbietówkę naciągano na grzbiet boku i papierowe skrzydełka sklejano ze scyzurami. W późniejszej fazie oprawy do scyzur sklejonych z łamanym grzbietem przyklejano okładzinówki, lub „wpuszczano” pomiędzy dwuwarstwową tekturową okładzinę.  
+
Z czasem okładki zaczęto wykonywać z grubej tektury, wówczas grzbietówkę wykonywano odrębnie, z kartonu, który naklejano na pasek szerszego papieru. Papier zaginano tuż przy grzbietówce i ponownie w odstępie wyznaczającym szerokość odsadki, a kartonową grzbietówkę wyokrąglano. Następnie grzbietówkę naciągano na grzbiet boku a jej papierowe skrzydełka sklejano ze scezurami. W późniejszej fazie oprawy do scezur złączonych z łamanym grzbietem przyklejano okładzinówki lub „wpuszczano” je pomiędzy dwuwarstwową tekturową okładzinę.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
Linia 15: Linia 15:
 
<gallery>
 
<gallery>
 
File:Grzbiet łamany.jpg|Przygotowanie grzbietu łamanego. Źródło: Z. Zjawiński, Introligatorstwo
 
File:Grzbiet łamany.jpg|Przygotowanie grzbietu łamanego. Źródło: Z. Zjawiński, Introligatorstwo
File:Bookbinders_3.jpg|Obrazek 2
+
File:Kneep3.PNG|Przekrój grzbietu w technice łamanego grzbietu
 
+
 
</gallery>
 
</gallery>
  
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
 
+
# Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 140-141.
 
# Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1965, s. 184-185.
 
# Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1965, s. 184-185.
# Przypis 2
+
# Bogeng Gustav A. E., Der Bucheinband. Ein Handbuch für Buchbinder und Bücherfreunde, 2. Aufl., Halle 1940, s. 45.
 
+
 
----
 
----
 
Autor: '''E.P.'''
 
Autor: '''E.P.'''

Aktualna wersja na dzień 02:45, 30 sie 2022

Grzbiet łamany

(ang. Broken back, fr. reliure à dos brisé, niem. Gebrochener Rücken, wł. dorso staccato)

Szczególny sposób sporządzania okładki, opracowany i zastosowany przez Alexisa Pierre Bradela, który okładki tymczasowych opraw formował z cienkiej tektury; przełamując ją tworzył przeguby i wyznaczał grzbiet okładki, uzyskany półfabrykat oklejał papierowym obleczeniem i sklejał z blokiem książki.

Z czasem okładki zaczęto wykonywać z grubej tektury, wówczas grzbietówkę wykonywano odrębnie, z kartonu, który naklejano na pasek szerszego papieru. Papier zaginano tuż przy grzbietówce i ponownie w odstępie wyznaczającym szerokość odsadki, a kartonową grzbietówkę wyokrąglano. Następnie grzbietówkę naciągano na grzbiet boku a jej papierowe skrzydełka sklejano ze scezurami. W późniejszej fazie oprawy do scezur złączonych z łamanym grzbietem przyklejano okładzinówki lub „wpuszczano” je pomiędzy dwuwarstwową tekturową okładzinę.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Półorganiczna oprawa

Grafika

Przypisy

  1. Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 140-141.
  2. Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1965, s. 184-185.
  3. Bogeng Gustav A. E., Der Bucheinband. Ein Handbuch für Buchbinder und Bücherfreunde, 2. Aufl., Halle 1940, s. 45.

Autor: E.P.