Dublura: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Przypisy)
(Przypisy)
 
(Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
==Dublura==
 
==Dublura==
(podwójna oprawa) (ang. doublure, liners fr. doublure, niem. Innerspiegel, Lederspiegel, Ledervorsatz, wł. doublure, guardia foderata)
+
(podwójna oprawa) (ang. doublure, fr. doublure, niem. Innerspiegel, Lederspiegel, Ledervorsatz, wł. doublure, guardia foderata)
  
Szczególny, bardzo ozdobny rodzaj wyklejki, czyli wyklejenia wewnętrznej strony okładziny (zob. wyklejka), a także strony recto karty przybyszowej (ochronnej, antefolium i postfolium). Klasyczna dublura „dubluje” zewnętrzną stronę okładziny, czyli najczęściej jest wykonana z cienkiej i delikatnej skórki i ozdobiona złoconym tłoczeniem powtarzającym motywy zdobnicze z zewnętrznej strony okładki.  
+
Szczególny, bardzo ozdobny rodzaj [[wyklejka|wyklejki]], czyli wyklejenia wewnętrznej strony okładziny, a także strony recto antefolium i verso postfolium Karty ochronne]. Klasyczna dublura „dubluje” zewnętrzną stronę okładziny, jest wykonana z cienkiej i delikatnej skórki i ozdobiona złoconym tłoczeniem powtarzającym motywy zdobnicze z zewnętrznej strony okładki.  
  
 
===Historia===
 
===Historia===
Ten rodzaj dekoracji wywodzi się z oprawy islamskiej, a zwłaszcza perskiej, stosowano ją tam już w XIV w., ale najbardziej popularna była w XV – XVIII w. Stosowali ją introligatorzy europejscy już w XV w. (Włochy). Znane są oprawy angielskie z XVI w., w których stosowano dublurę, przy czym najczęściej używano tam białego pergaminu ozdabianego tłoczeniem złotem. We Francji spopularyzowali ją introligatorzy za czasów  panowania Ludwika XIV (1643 – 1715) - Le Gascon zastosował ją po raz pierwszy w 1642 r. Stosowano ją tam w oprawach bibliofilskich aż do połowy XVIII w. W żadnym kraju dublura nie osiągnęła takiego artyzmu jak we Francji. Część wewnętrzną okładki wyklejano skórą najwyższej jakości, zdobiono tłoczeniem złotem, a także techniką mozaiki.  
+
Ten rodzaj dekoracji wywodzi się z oprawy islamskiej, a zwłaszcza perskiej, stosowano ją tam już w XIV w., ale najbardziej popularna była w XV – XVIII w. Introligatorzy europejscy stosowali ją  już w XV w. (Włochy). Znane są oprawy angielskie z XVI w., w których stosowano dublurę, przy czym najczęściej używano tam białego pergaminu ozdabianego tłoczeniem złotem. We Francji spopularyzowali ją introligatorzy za czasów  panowania Ludwika XIV (1643 – 1715) - Le Gascon wykonał ją po raz pierwszy w 1642 r. Stosowano ją tam w oprawach bibliofilskich aż do połowy XVIII w. W żadnym kraju dublura nie osiągnęła takiego artyzmu jak we Francji. Część wewnętrzną okładki wyklejano skórą najwyższej jakości, zdobiono tłoczeniem złotem, a także techniką mozaiki.  
  
W XVIII i XIX w. dublura została zmodernizowana. [[Lustro]] i sąsiadującą z okładką kartę przybyszową oklejano jedwabiem lub ozdobnym papierem, przy czym lustro otaczano ze wszystkich stron (w tym przegub wewnętrzny) skórzaną bordiurą zdobioną złoceniem. W okresie późniejszym dublura została jeszcze bardziej uproszczona. Obecnie nazwę tę stosuje się do ozdobnej wyklejki.
+
W XVIII i XIX w. dublura została zmodernizowana. Wewnętrzną stronę okładki i sąsiadującą z nią kartę przybyszową oklejano jedwabiem lub ozdobnym papierem, przy czym tzw. lustro otaczano ze wszystkich stron (w tym przegub wewnętrzny) skórzaną bordiurą zdobioną złoceniem. W okresie późniejszym dublura została jeszcze bardziej uproszczona. Obecnie nazwę tę stosuje się do ozdobnej wyklejki.
  
 
===Konstrukcja===
 
===Konstrukcja===
Sposób montażu dublury w książce różni się zasadniczo od montażu tradycyjnej wyklejki (zob. wyklejka). Dublura nie jest organicznie związane z blokiem. Dublurę montuje się w książce w ostatnim etapie. Przyklejając ją do wewnętrznej strony okładziny i wszytych wczęsniej kart przybyszowych.  W przegub wewnętrzny wkleja się niekiedy pasek cienkiej skórki lub tkaniny w zależności od tego, co stanowiło materiał obleczeniowy okładzin.  
+
Sposób montażu dublury w książce różni się zasadniczo od montażu tradycyjnej [[wyklejka|wyklejki]]. Dublura nie jest organicznie związana z blokiem. Montuje się w książce w ostatnim etapie oprawiania, przyklejając do wewnętrznej strony okładziny i wszytych wcześniej kart przybyszowych.  W przegub wewnętrzny wkleja się niekiedy skórzany falc z cienko zszarfowanej skórki użytej na obleczenie okładzin.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
+
[[Karty ochronne]] <br>
 +
[[Karty przybyszowe]] <br>
 +
[[Lustro]] <br>
 
[[Wyklejka ]] <br>
 
[[Wyklejka ]] <br>
[[Lustro]] <br>
 
[[Karty przybyszowe]] <br>
 
[[Struktura Sobotova]] <br>
 
  
 
==Grafika==
 
==Grafika==
 
 
<gallery>
 
<gallery>
 
File:Dublura skórzana.jpg|Dublura - 1642 r.; Le Gascon.
 
File:Dublura skórzana.jpg|Dublura - 1642 r.; Le Gascon.
 +
Plik:Dublura, oprawa Josepha Thouvenina, Im Zeichen von Anker...2005.jpg | Dublura w oprawie Josepha Thouvenina, XIX w., repr. wg: Im Zeichen von Anker... 2005
 
File:Dublura tkanina.jpg|Dublura - Thomas  James Cobden-Sanderson, tkanina dekoracyjna, XIX/XX w.
 
File:Dublura tkanina.jpg|Dublura - Thomas  James Cobden-Sanderson, tkanina dekoracyjna, XIX/XX w.
 
File:Mora wyklejka.jpg|Dublura wykonana z mory.
 
File:Mora wyklejka.jpg|Dublura wykonana z mory.
 
File:Skanowania0005.jpg|Skórzana dublura w oprawie Stefana Radziszewskiego
 
File:Skanowania0005.jpg|Skórzana dublura w oprawie Stefana Radziszewskiego
 
File:56.jpg|Dublura w oprawie Jana Recmanika
 
File:56.jpg|Dublura w oprawie Jana Recmanika
Plik:Dublura 1c.jpg | XIX-wieczna dublura w oprawie starego druku, fot. A.W.  
+
Plik:Dublura 1c.jpg | XIX-wieczna dublura w oprawie starego druku, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.  
Plik:Dublura 1.jpg | Dublura w oprawie paryskiej Wincentego Kisiela, fot. A.W.
+
Plik:Dublura 1.jpg | Dublura w oprawie paryskiej Wincentego Kisiela, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Plik:Dublura 5.jpg| Dublura w paryskiej oprawie z XIX w., fot. A.W.
+
Plik:Dublura 5.jpg| Dublura w paryskiej oprawie z XIX w., Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Plik:Dublura 1b.jpg | Dublura w oprawie paryskiej Władysława Dąbrowskiego, fot. A.W.
+
Plik:Dublura 1b.jpg | Dublura w oprawie paryskiej Władysława Dąbrowskiego, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
  
 
</gallery>
 
</gallery>
  
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
# Bielawski J., książka w świecie islamu, Ossolineum 1961.
+
# Bielawski J., Książka w świecie islamu, Ossolineum 1961, s. 282, 289-292.
# Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971.
+
# Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 323-324.
# Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002.
+
# Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 145-146.
 +
# Ligatus, Language of Bindings [online] (doublures [features]), http://w3id.org/lob/concept/4710
  
 
----
 
----
Autor: '''M.P.G.'''
+
Autor: '''M.P.B.'''

Aktualna wersja na dzień 09:21, 21 cze 2022

Dublura

(podwójna oprawa) (ang. doublure, fr. doublure, niem. Innerspiegel, Lederspiegel, Ledervorsatz, wł. doublure, guardia foderata)

Szczególny, bardzo ozdobny rodzaj wyklejki, czyli wyklejenia wewnętrznej strony okładziny, a także strony recto antefolium i verso postfolium Karty ochronne]. Klasyczna dublura „dubluje” zewnętrzną stronę okładziny, jest wykonana z cienkiej i delikatnej skórki i ozdobiona złoconym tłoczeniem powtarzającym motywy zdobnicze z zewnętrznej strony okładki.

Historia

Ten rodzaj dekoracji wywodzi się z oprawy islamskiej, a zwłaszcza perskiej, stosowano ją tam już w XIV w., ale najbardziej popularna była w XV – XVIII w. Introligatorzy europejscy stosowali ją już w XV w. (Włochy). Znane są oprawy angielskie z XVI w., w których stosowano dublurę, przy czym najczęściej używano tam białego pergaminu ozdabianego tłoczeniem złotem. We Francji spopularyzowali ją introligatorzy za czasów panowania Ludwika XIV (1643 – 1715) - Le Gascon wykonał ją po raz pierwszy w 1642 r. Stosowano ją tam w oprawach bibliofilskich aż do połowy XVIII w. W żadnym kraju dublura nie osiągnęła takiego artyzmu jak we Francji. Część wewnętrzną okładki wyklejano skórą najwyższej jakości, zdobiono tłoczeniem złotem, a także techniką mozaiki.

W XVIII i XIX w. dublura została zmodernizowana. Wewnętrzną stronę okładki i sąsiadującą z nią kartę przybyszową oklejano jedwabiem lub ozdobnym papierem, przy czym tzw. lustro otaczano ze wszystkich stron (w tym przegub wewnętrzny) skórzaną bordiurą zdobioną złoceniem. W okresie późniejszym dublura została jeszcze bardziej uproszczona. Obecnie nazwę tę stosuje się do ozdobnej wyklejki.

Konstrukcja

Sposób montażu dublury w książce różni się zasadniczo od montażu tradycyjnej wyklejki. Dublura nie jest organicznie związana z blokiem. Montuje się ją w książce w ostatnim etapie oprawiania, przyklejając do wewnętrznej strony okładziny i wszytych wcześniej kart przybyszowych. W przegub wewnętrzny wkleja się niekiedy skórzany falc z cienko zszarfowanej skórki użytej na obleczenie okładzin.

Zobacz też

Karty ochronne
Karty przybyszowe
Lustro
Wyklejka

Grafika

Przypisy

  1. Bielawski J., Książka w świecie islamu, Ossolineum 1961, s. 282, 289-292.
  2. Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 323-324.
  3. Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 145-146.
  4. Ligatus, Language of Bindings [online] (doublures [features]), http://w3id.org/lob/concept/4710

Autor: M.P.B.