Reliefowe oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(→Przypisy) |
|||
| (Nie pokazano 5 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
===Technika wykonania=== | ===Technika wykonania=== | ||
| − | Wykonanie reliefu | + | Wykonanie reliefu polega na wypukłym wytłaczaniu użytków materiału obleczeniowego (skóry lub płótna) sklejonego z cienką tekturką. Do tłoczenia wykorzystywano matryce z wklęsło grawerowanym rysunkiem. Pod wytłaczany użytek podkładano tekturową podkładkę. Po wytłoczeniu spodnie zagłębienie wypełniano masą gipsową zmieszaną z trocinami, miałem tekturowym itp. Po osłonięciu masy celofanem kilkakrotnie powtarzano tłoczenie, aż do zaschnięcia masy. Do tłoczenia wykorzystywano miękkie tektury, a skórę przed wytłaczaniem wilżono. Inna metoda wymagała wcześniejsze wykonanie odrębnych odcisków z masy gipsowej, te wklejano pomiędzy tekturę i skórę i całość ponownie wytłaczano. Tym sposobem przygotowywano wydatnie wypukłe elementy dekoracji.Sporządzając z reliefowo wytłoczonych użytków okładkę książkową, po dokonaniu tłoczenia, naklejano na spodnią stronę drugą warstwę tektury, zasłaniając i wyrównując wewnętrzną stronę okładki. Często, zwłaszcza w przypadku książek o większych formatach, oprawę wykonywano techniką nakładanych okładek. |
| − | + | Wytłaczanie można dokonać także przy użyciu matrycy i odpowiadającej jej rysunkiem negatywowej patrycy, ten sposób wykorzystywano przy okładkach z twardych tektur. W technikach graficznych metoda nosi nazwę suchego tłoku (ang. embossing); w introligatorstwie stosowana rzadko ze względu koszt sporządzenia dodatkowej patrycy. | |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | Wytłaczanie można dokonać także przy użyciu matrycy i odpowiadającej jej rysunkiem negatywowej patrycy, | + | |
===Polskie oprawy reliefowe=== | ===Polskie oprawy reliefowe=== | ||
| − | Na ziemiach polskich oprawy reliefowe, zwane tu tłoczonymi plakatami, pojawiły się w latach 70. XIX w. W Warszawie pionierami na tym polu były zakłady przy drukarniach S. Orgelbranda oraz J. Ungra, introligatornie A. Kantora, J. Pugeta, J. Gelbarda. Także w l. 70. XIX w. technikę tę uprawiał lwowski introligator L. Wierzbicki, a od niego przejęli ją R. Jahoda oraz K. Wójcik. W latach 90. XIX i na początku wieku XX wytłaczaniem reliefów zajmowało się wiele introligatorni wykonujących oprawy wydawnicze oraz albumy na fotografie. | + | Na ziemiach polskich oprawy reliefowe, zwane tu tłoczonymi plakatami, pojawiły się w latach 70. XIX w. W Warszawie pionierami na tym polu były zakłady przy drukarniach S. Orgelbranda oraz J. Ungra, introligatornie A. Kantora, J. Pugeta, J. Gelbarda. Także w l. 70. XIX w. technikę tę uprawiał lwowski introligator L. Wierzbicki, a od niego przejęli ją introligatorzy krakowscy R. Jahoda oraz K. Wójcik. W latach 90. XIX i na początku wieku XX wytłaczaniem reliefów zajmowało się wiele introligatorni wykonujących oprawy wydawnicze oraz albumy na fotografie. |
==Półrelief== | ==Półrelief== | ||
(niem. Basrelief, Halbrelief, Profilieren) | (niem. Basrelief, Halbrelief, Profilieren) | ||
| − | Innym sposobem uzyskania efektu przestrzenności jest wklejenie pod obleczenie | + | Innym sposobem uzyskania efektu przestrzenności jest wklejenie pod obleczenie modelu, który uwypukli się na okładce. Odpowiednie kształty są najczęściej wycinane z tektury, ale także stosowane są obiekty pochodzenia naturalnego (np. liście) lub uformowany w odpowiedni kształt drut. Po zamocowaniu obiektu na okładzinówce i naklejeniu materiału obleczeniowego okładka jest poddana silnemu długotrwałemu prasowaniu z elastyczną nakładką w celu utrwalenia reliefu. Technikę tę opracował Otto Gurbat, podczas prasowania używał on pozostałości tektury z której wycięto model, wprowadzony pod obleczenie. Pierwszą modyfikację przeprowadził Heinrich Engel, który zarzucił przygotowywanie wycinanej formy na rzecz grubej warstwy miękkiego papieru, współcześnie stosowana jest elastyczna gąbka lub guma. Technika jest stosowana we współczesnych oprawach artystycznych w różnego typu oprawach: skórzanych, pergaminowych, płóciennych, a nawet oblekanych papierem. |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | Technika jest stosowana we | + | |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 48: | Linia 40: | ||
# Papier-mâché & „Relievo” Bindings, [w:] The Library Incubator as Project, http://www.libraryasincubatorproject.org/?p=9177 | # Papier-mâché & „Relievo” Bindings, [w:] The Library Incubator as Project, http://www.libraryasincubatorproject.org/?p=9177 | ||
| + | # McLean Ruari, Victorian publishers' book-bindings in cloth and leather, London 1974, s. 10-11, 98-99, 103. | ||
# Z. Zjawiński, ''Introligatorstwo'', Warszawa 1966, s.132. | # Z. Zjawiński, ''Introligatorstwo'', Warszawa 1966, s.132. | ||
# E. Pokorzyńska, ''Nowatorstwo w introligatorstwie w XIX wieku'', w: ''Książka i technologie'', pod red. D. Kuźminy i M. Ochmańskiego, Warszawa 2016, s. 79. | # E. Pokorzyńska, ''Nowatorstwo w introligatorstwie w XIX wieku'', w: ''Książka i technologie'', pod red. D. Kuźminy i M. Ochmańskiego, Warszawa 2016, s. 79. | ||
Aktualna wersja na dzień 07:45, 7 maj 2022
Spis treści
Reliefowe oprawy
(ang. relievo bindings; niem. Lederplastik, profiliert, fr. reliures en relief)
Oprawy z wypukło wytłaczaną dekoracją.
Historia
Jednym z nowatorskich nurtów w introligatorstwie XIX wiecznym była przestrzenność, rzeźbiarskość opraw. Obok opraw jednostkowych, wykonywanych techniką snycerską w drewnie (zob. płaskorzeźbiona dekoracja), poszukiwano rozwiązań do zastosowania seryjnego, maszynowego. Na uzyskanie trójwymiarowych, przestrzennych efektów okładki pozwalała technika zwana reliefową (relievo) lub „rzeźbieniem w tekturze”. Technika opracowana w latach 1846-1850 przez Fredericka Leake’a pierwotnie służyła do wykonywania skórzanych paneli przeznaczonych do dekoracji ścian (patent uzyskany w 1842 roku). Pierwsze oprawy w stylu nawiązującym do opraw średniowiecznych, zrealizowane do bogato ilustrowanych edycji Owena Jonsa zaprezentowano na Wielkiej Wystawie Londyńskiej w 1851 roku; zostały one nagrodzone medalem, a technika zyskała sobie wielką popularność. Wykorzystywano ją w wytwarzaniu opraw wydawniczych i galanterii papierniczej aż do pierwszych lat po I wojnie światowej, a dorywczo także i później.
Technika wykonania
Wykonanie reliefu polega na wypukłym wytłaczaniu użytków materiału obleczeniowego (skóry lub płótna) sklejonego z cienką tekturką. Do tłoczenia wykorzystywano matryce z wklęsło grawerowanym rysunkiem. Pod wytłaczany użytek podkładano tekturową podkładkę. Po wytłoczeniu spodnie zagłębienie wypełniano masą gipsową zmieszaną z trocinami, miałem tekturowym itp. Po osłonięciu masy celofanem kilkakrotnie powtarzano tłoczenie, aż do zaschnięcia masy. Do tłoczenia wykorzystywano miękkie tektury, a skórę przed wytłaczaniem wilżono. Inna metoda wymagała wcześniejsze wykonanie odrębnych odcisków z masy gipsowej, te wklejano pomiędzy tekturę i skórę i całość ponownie wytłaczano. Tym sposobem przygotowywano wydatnie wypukłe elementy dekoracji.Sporządzając z reliefowo wytłoczonych użytków okładkę książkową, po dokonaniu tłoczenia, naklejano na spodnią stronę drugą warstwę tektury, zasłaniając i wyrównując wewnętrzną stronę okładki. Często, zwłaszcza w przypadku książek o większych formatach, oprawę wykonywano techniką nakładanych okładek.
Wytłaczanie można dokonać także przy użyciu matrycy i odpowiadającej jej rysunkiem negatywowej patrycy, ten sposób wykorzystywano przy okładkach z twardych tektur. W technikach graficznych metoda nosi nazwę suchego tłoku (ang. embossing); w introligatorstwie stosowana rzadko ze względu koszt sporządzenia dodatkowej patrycy.
Polskie oprawy reliefowe
Na ziemiach polskich oprawy reliefowe, zwane tu tłoczonymi plakatami, pojawiły się w latach 70. XIX w. W Warszawie pionierami na tym polu były zakłady przy drukarniach S. Orgelbranda oraz J. Ungra, introligatornie A. Kantora, J. Pugeta, J. Gelbarda. Także w l. 70. XIX w. technikę tę uprawiał lwowski introligator L. Wierzbicki, a od niego przejęli ją introligatorzy krakowscy R. Jahoda oraz K. Wójcik. W latach 90. XIX i na początku wieku XX wytłaczaniem reliefów zajmowało się wiele introligatorni wykonujących oprawy wydawnicze oraz albumy na fotografie.
Półrelief
(niem. Basrelief, Halbrelief, Profilieren)
Innym sposobem uzyskania efektu przestrzenności jest wklejenie pod obleczenie modelu, który uwypukli się na okładce. Odpowiednie kształty są najczęściej wycinane z tektury, ale także stosowane są obiekty pochodzenia naturalnego (np. liście) lub uformowany w odpowiedni kształt drut. Po zamocowaniu obiektu na okładzinówce i naklejeniu materiału obleczeniowego okładka jest poddana silnemu długotrwałemu prasowaniu z elastyczną nakładką w celu utrwalenia reliefu. Technikę tę opracował Otto Gurbat, podczas prasowania używał on pozostałości tektury z której wycięto model, wprowadzony pod obleczenie. Pierwszą modyfikację przeprowadził Heinrich Engel, który zarzucił przygotowywanie wycinanej formy na rzecz grubej warstwy miękkiego papieru, współcześnie stosowana jest elastyczna gąbka lub guma. Technika jest stosowana we współczesnych oprawach artystycznych w różnego typu oprawach: skórzanych, pergaminowych, płóciennych, a nawet oblekanych papierem.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Relief
Modelowane oprawy
Płaskorzeźbiona dekoracja
Grafika
Oprawa L. Wierzbickiego, 1878.
Oprawa J. Gelbarda, po 1900
Oprawa A. Kantora, 1872, detal.
Półrelief w oprawie pergaminowej.
Przypisy
- Papier-mâché & „Relievo” Bindings, [w:] The Library Incubator as Project, http://www.libraryasincubatorproject.org/?p=9177
- McLean Ruari, Victorian publishers' book-bindings in cloth and leather, London 1974, s. 10-11, 98-99, 103.
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1966, s.132.
- E. Pokorzyńska, Nowatorstwo w introligatorstwie w XIX wieku, w: Książka i technologie, pod red. D. Kuźminy i M. Ochmańskiego, Warszawa 2016, s. 79.
- J. Dobrzycki, Introligatorstwo krakowskie ostatnich lat pięćdziesięciu, Kraków 1926, s. 7-8.
- G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 14, 97.
Autor: E.P.
