Orzeł: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Grafika)
(Grafika)
 
(Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
(ang. eagle)
+
==Orzeł==
 +
(ang. eagle, niem. Adler, fr. aigle)
 +
 
 +
Jeden z najpopularniejszych motywów w zdobnictwie opraw średniowiecznych. Wizerunki dwugłowego o. na okrągłych lub czworobocznych tłokach należały do częstych dekoracji opraw bizantyńskich. Na romańskich oprawach XII-XIII w. ukazywany głównie jako atrybut św. Jana Ewangelisty (z aureolą wokół głowy), jedno lub dwugłowy motyw zoomorficzny o różnorakiej symbolice (przeważnie ujęty z boku, z rozłożonymi skrzydłami) oraz motyw heraldyczny (ujęty frontalnie z symetrycznie rozpostartymi skrzydłami). Rozpowszechniony na oprawach gotyckich XV-pocz. XVI w. jako samodzielny motyw na tłokach o najczęściej romboidalnym i okrągłym kształcie. Zazwyczaj podlegał stylizacji heraldycznej: ukazywany frontalne z głową w profilu, z otwartym dziobem i regularnie ukształtowanymi skrzydłami o długich lotkach ułożonych pionowo lub/i ukośnie; w kręgu niemieckim często jako tzw. Doppeladler (orzeł z podwójną głową) nierzadko pod koroną zamkniętą. Jako godło państwowe częsty na oprawach krakowskich 4 ćw. XV – pocz. XVI w. W introligatorstwie renesansowym jego popularność zmalała, odtąd też prezentowany najczęściej jako godło herbowe. W tej funkcji na oprawach włoskich (kon. XVI-XVII) w. oraz francuskich (XVIII w.) wkomponowywany w obręb dekoracji ornamentalnej na okładzinach i grzbiecie. Motyw napoleońskiego o. cesarskiego był typowy dla francuskich opraw empirowych. W historyzującej konwencji przedstawieniowej ukazywany w herbach Królestwa Polskiego lub Rzeczypospolitej Obojga Narodów na wielu oprawach i okładkach wydawniczych książek polskich czasów zaborów (np. oprawy wydawnicze albumu Królowie Polscy Lessera z 1860 r. wykonane w warszawskim warsztacie Adolfa Kantora) oraz oprawach artystycznych (np. z paryskiej pracowni Wincentego Kisiela). Liczne nowatorskie projekty tłoków z herbowym O. Polskim, podlegającym stylistyce art déco lub oficjalnemu wzorcowi godła państwowego, powstały w okresie międzywojennym. Najczęściej w funkcji godła państwowego pojawia się we współczesnej w galanterii introligatorskiej.
  
Jeden z najpopularniejszych motywów w zdobnictwie opraw średniowiecznych. Na romańskich oprawach XII-XIII w. ukazywany głównie jako atrybut św. Jana Ewangelisty (z aureolą wokół głowy), jedno lub dwugłowy motyw zoomorficzny o różnorakiej symbolice (przeważnie ujęty z boku, z rozłożonymi skrzydłami) oraz motyw heraldyczny (ujęty frontalnie z symetrycznie rozpostartymi skrzydłami). Rozpowszechniony na oprawach gotyckich XV-pocz. XVI w. jako samodzielny motyw na tłokach o najczęściej romboidalnym i okrągłym kształcie. Zazwyczaj podlegał stylizacji heraldycznej: ukazywany frontalne z głową w profilu, z otwartym dziobem i regularnie ukształtowanymi skrzydłami o długich lotkach ułożonych pionowo lub/i ukośnie; w kręgu bizantyńskim a później niemieckim często jako tzw. Doppeladler (orzeł z podwójną głową) nierzadko pod koroną zamkniętą. Jako godło państwowe częsty na oprawach krakowskich 4 ćw. XV – pocz. XVI w. W introligatorstwie renesansowym jego popularność zmalała, odtąd też prezentowany najczęściej jako godło herbowe. Motyw napoleońskiego o. cesarskiego był typowy dla francuskich opraw empirowych. W historyzującej konwencji przedstawieniowej ukazywany w herbach Królestwa Polskiego lub Rzeczypospolitej Obojga Narodów na wielu oprawach i okładkach wydawniczych książek polskich czasów zaborów (np. oprawy wydawnicze albumu Królowie Polscy Lessera z 1860 r. wykonane w warszawskim warsztacie Adolfa Kantora) oraz oprawach artystycznych (np. z paryskiej pracowni Wincentego Kisiela). Liczne nowatorskie projekty tłoków z herbowym O. Polskim, podlegającym stylistyce art déco lub oficjalnemu wzorcowi godła państwowego, powstały w okresie międzywojennym. Najczęściej w funkcji godła państwowego pojawia się we współczesnej w galanterii introligatorskiej.
 
                                           
 
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
  
 
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
[[Ptak]] <br>
 
 
[[Zoomorficzne motywy]] <br>
 
[[Zoomorficzne motywy]] <br>
  
Linia 33: Linia 33:
 
Plik:Orzeł 2b.jpg | Motyw orła heraldycznego na oprawie włoskiej, XVI w.  
 
Plik:Orzeł 2b.jpg | Motyw orła heraldycznego na oprawie włoskiej, XVI w.  
 
Plik:Orzeł 3b.jpg | Motyw orła pruskiego na oprawie z kon. XVIII w.
 
Plik:Orzeł 3b.jpg | Motyw orła pruskiego na oprawie z kon. XVIII w.
Plik:Orzeł 9.jpg | Motyw orła na oprawie francuskiej z ....
+
Plik:Orzeł, Przykłady motywu cesarskiego orła napoleońskiego na oprawach francuskich z XIX w., wg Devaux 1977.jpg | Przykłady motywu cesarskiego orła napoleońskiego na oprawach francuskich z XIX w., wg Devaux 1977
 +
Plik:Orzeł 9.jpg | Motyw orła napoleońskiego na oprawie Almanachu Cesarstwa Francji z 1809 r.
 +
Plik:Orzeł napoleoński.jpg | Herb z orłem napoleońskim na oprawie francuskiej z XIX w.
 
Plik:Orzeł 10.jpg | Orzeł Królestwa Polskiego na oprawie Wincentego Kisiela, lata 40. XIX w.
 
Plik:Orzeł 10.jpg | Orzeł Królestwa Polskiego na oprawie Wincentego Kisiela, lata 40. XIX w.
Plik:Orzeł, Kronika Zamku Król. na Wawelu, oprawa Roberta Jahody, LKraków, 1929, Silva Reum, V, 1930, tabl. nie num..jpg | Motywy Orła Polskiego na oprawie Kroniki Zamku Królewskiego na Wawelu, Robert Jahoda, Kraków, 1929, wg "Silva Rerum", V, 1930, tabl. nie num
+
Plik:Orzeł, Kronika Zamku Król. na Wawelu, oprawa Roberta Jahody, LKraków, 1929, Silva Reum, V, 1930, tabl. nie num..jpg | Motywy Orła Polskiego na oprawie Kroniki Zamku Królewskiego na Wawelu, Robert Jahoda, Kraków, 1929, wg "Silva Rerum", V, 1930, tabl. nie num.
 +
Plik:Orzeł, Okucia z odlewanymi motywami Orła polskiego na oprawie Księgi pamiątkowej GNŻoł., Jan Recmanik, 1930, fot. wg Pokorzyńska 2014.jpg | Okucia z plastycznymi motywami Orła polskiego na oprawie Księgi pamiątkowej Grobu Nieznanego Żołnierza, Jan Recmanik, 1930, fot. wg: Pokorzyńska 2014
 +
File:JahodaPolskaSztukaWeb.jpg|Orzeł na oprawie art déco, Robert Jahoda wg proj. Franciszka Seiferta
 +
Plik:Orzeł, Orzeł polski w stylizacji art deco na krakowskiej oprawie wydawniczej z 1935 r., fot. wg Łysiak 2004, t. 1.jpg | Orzeł polski w stylizacji art déco na krakowskiej oprawie wydawniczej z 1935 r., fot. wg Łysiak 2004, t. 1
 +
 
 
</gallery>
 
</gallery>
  
Linia 42: Linia 48:
 
# Chmiel 1917, s. 12-13;  
 
# Chmiel 1917, s. 12-13;  
 
# Lewicka-Kamińska 1956, tabl. 8/il. 2, 10/il. 28, 15/il. 1,7 i in;  
 
# Lewicka-Kamińska 1956, tabl. 8/il. 2, 10/il. 28, 15/il. 1,7 i in;  
 +
# Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. XXXV, XLV-XLVIII, 28 i in.;
 
# Krynicka 1967, tabl. I-VII;  
 
# Krynicka 1967, tabl. I-VII;  
 +
# Ziesche, Becker 1977, s. 21-22;
 +
# Schwenke, Schunke 1979, tabl. 1-20;
 
# Krynicka 1980, il. 7a-c, 8-10, 11a i in.;  
 
# Krynicka 1980, il. 7a-c, 8-10, 11a i in.;  
 
# Carvin 1988, nr kat./il. A.110, C.81, M.915;  
 
# Carvin 1988, nr kat./il. A.110, C.81, M.915;  
 
# Federici, Houlis 1988, s. 42-44;  
 
# Federici, Houlis 1988, s. 42-44;  
 
# Devauchelle 1995, s. 170-171;  
 
# Devauchelle 1995, s. 170-171;  
# Tondel 2007, il. na s. 158-159, tabl. XXXII,
+
# Tondel 2007, il. na s. 158-159, tabl. XXXII;
# Czyżak 2016, il. 256-258
+
# Czyżak 2016, il. 256-258;
 +
# Pokorzyńska 2021 II, tabl. I/2, VI/2, il. 79-82 i in.
  
 
----
 
----
 
Autor: '''A.W.'''
 
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 06:11, 6 maj 2022

Orzeł

(ang. eagle, niem. Adler, fr. aigle)

Jeden z najpopularniejszych motywów w zdobnictwie opraw średniowiecznych. Wizerunki dwugłowego o. na okrągłych lub czworobocznych tłokach należały do częstych dekoracji opraw bizantyńskich. Na romańskich oprawach XII-XIII w. ukazywany głównie jako atrybut św. Jana Ewangelisty (z aureolą wokół głowy), jedno lub dwugłowy motyw zoomorficzny o różnorakiej symbolice (przeważnie ujęty z boku, z rozłożonymi skrzydłami) oraz motyw heraldyczny (ujęty frontalnie z symetrycznie rozpostartymi skrzydłami). Rozpowszechniony na oprawach gotyckich XV-pocz. XVI w. jako samodzielny motyw na tłokach o najczęściej romboidalnym i okrągłym kształcie. Zazwyczaj podlegał stylizacji heraldycznej: ukazywany frontalne z głową w profilu, z otwartym dziobem i regularnie ukształtowanymi skrzydłami o długich lotkach ułożonych pionowo lub/i ukośnie; w kręgu niemieckim często jako tzw. Doppeladler (orzeł z podwójną głową) nierzadko pod koroną zamkniętą. Jako godło państwowe częsty na oprawach krakowskich 4 ćw. XV – pocz. XVI w. W introligatorstwie renesansowym jego popularność zmalała, odtąd też prezentowany najczęściej jako godło herbowe. W tej funkcji na oprawach włoskich (kon. XVI-XVII) w. oraz francuskich (XVIII w.) wkomponowywany w obręb dekoracji ornamentalnej na okładzinach i grzbiecie. Motyw napoleońskiego o. cesarskiego był typowy dla francuskich opraw empirowych. W historyzującej konwencji przedstawieniowej ukazywany w herbach Królestwa Polskiego lub Rzeczypospolitej Obojga Narodów na wielu oprawach i okładkach wydawniczych książek polskich czasów zaborów (np. oprawy wydawnicze albumu Królowie Polscy Lessera z 1860 r. wykonane w warszawskim warsztacie Adolfa Kantora) oraz oprawach artystycznych (np. z paryskiej pracowni Wincentego Kisiela). Liczne nowatorskie projekty tłoków z herbowym O. Polskim, podlegającym stylistyce art déco lub oficjalnemu wzorcowi godła państwowego, powstały w okresie międzywojennym. Najczęściej w funkcji godła państwowego pojawia się we współczesnej w galanterii introligatorskiej.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Zoomorficzne motywy

Grafika

Przypisy

  1. Chmiel 1917, s. 12-13;
  2. Lewicka-Kamińska 1956, tabl. 8/il. 2, 10/il. 28, 15/il. 1,7 i in;
  3. Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. XXXV, XLV-XLVIII, 28 i in.;
  4. Krynicka 1967, tabl. I-VII;
  5. Ziesche, Becker 1977, s. 21-22;
  6. Schwenke, Schunke 1979, tabl. 1-20;
  7. Krynicka 1980, il. 7a-c, 8-10, 11a i in.;
  8. Carvin 1988, nr kat./il. A.110, C.81, M.915;
  9. Federici, Houlis 1988, s. 42-44;
  10. Devauchelle 1995, s. 170-171;
  11. Tondel 2007, il. na s. 158-159, tabl. XXXII;
  12. Czyżak 2016, il. 256-258;
  13. Pokorzyńska 2021 II, tabl. I/2, VI/2, il. 79-82 i in.

Autor: A.W.