Dublura: Różnice pomiędzy wersjami
(→Dublura) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
(podwójna oprawa) (ang. doublure, fr. doublure, niem. Innerspiegel, Lederspiegel, Ledervorsatz, wł. doublure, guardia foderata) | (podwójna oprawa) (ang. doublure, fr. doublure, niem. Innerspiegel, Lederspiegel, Ledervorsatz, wł. doublure, guardia foderata) | ||
| − | Szczególny, bardzo ozdobny rodzaj [[wyklejka|wyklejki]], czyli wyklejenia wewnętrznej strony okładziny, a także strony recto | + | Szczególny, bardzo ozdobny rodzaj [[wyklejka|wyklejki]], czyli wyklejenia wewnętrznej strony okładziny, a także strony recto antefolium i verso postfolium Karty ochronne]. Klasyczna dublura „dubluje” zewnętrzną stronę okładziny, najczęściej jest wykonana z cienkiej i delikatnej skórki i ozdobiona złoconym tłoczeniem powtarzającym motywy zdobnicze z zewnętrznej strony okładki. |
===Historia=== | ===Historia=== | ||
Wersja z 08:26, 26 kwi 2022
Spis treści
Dublura
(podwójna oprawa) (ang. doublure, fr. doublure, niem. Innerspiegel, Lederspiegel, Ledervorsatz, wł. doublure, guardia foderata)
Szczególny, bardzo ozdobny rodzaj wyklejki, czyli wyklejenia wewnętrznej strony okładziny, a także strony recto antefolium i verso postfolium Karty ochronne]. Klasyczna dublura „dubluje” zewnętrzną stronę okładziny, najczęściej jest wykonana z cienkiej i delikatnej skórki i ozdobiona złoconym tłoczeniem powtarzającym motywy zdobnicze z zewnętrznej strony okładki.
Historia
Ten rodzaj dekoracji wywodzi się z oprawy islamskiej, a zwłaszcza perskiej, stosowano ją tam już w XIV w., ale najbardziej popularna była w XV – XVIII w. Introligatorzy europejscy stosowali ją już w XV w. (Włochy). Znane są oprawy angielskie z XVI w., w których stosowano dublurę, przy czym najczęściej używano tam białego pergaminu ozdabianego tłoczeniem złotem. We Francji spopularyzowali ją introligatorzy za czasów panowania Ludwika XIV (1643 – 1715) - Le Gascon zastosował ją po raz pierwszy w 1642 r. Stosowano ją tam w oprawach bibliofilskich aż do połowy XVIII w. W żadnym kraju dublura nie osiągnęła takiego artyzmu jak we Francji. Część wewnętrzną okładki wyklejano skórą najwyższej jakości, zdobiono tłoczeniem złotem, a także techniką mozaiki.
W XVIII i XIX w. dublura została zmodernizowana. Lustro i sąsiadującą z nim kartę przybyszową oklejano jedwabiem lub ozdobnym papierem, przy czym lustro otaczano ze wszystkich stron (w tym przegub wewnętrzny) skórzaną bordiurą zdobioną złoceniem. W okresie późniejszym dublura została jeszcze bardziej uproszczona. Obecnie nazwę tę stosuje się do ozdobnej wyklejki.
Konstrukcja
Sposób montażu dublury w książce różni się zasadniczo od montażu tradycyjnej wyklejki. Dublura nie jest organicznie związana z blokiem. Montuje się ją w książce w ostatnim etapie oprawiania, przyklejając do wewnętrznej strony okładziny i wszytych wcześniej kart przybyszowych. W przegub wewnętrzny wkleja się niekiedy pasek cienkiej skórki użytej na obleczenie okładzin.
Zobacz też
Karty ochronne
Karty przybyszowe
Lustro
Wyklejka
Grafika
Dublura - 1642 r.; Le Gascon.
Dublura w oprawie Josepha Thouvenina, XIX w., repr. wg: Im Zeichen von Anker... 2005
Dublura - Thomas James Cobden-Sanderson, tkanina dekoracyjna, XIX/XX w.
Dublura wykonana z mory.
Skórzana dublura w oprawie Stefana Radziszewskiego
Dublura w oprawie Jana Recmanika
XIX-wieczna dublura w oprawie starego druku, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Dublura w oprawie paryskiej Wincentego Kisiela, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Dublura w paryskiej oprawie z XIX w., Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Dublura w oprawie paryskiej Władysława Dąbrowskiego, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Przypisy
- Bielawski J., Książka w świecie islamu, Ossolineum 1961, s. 282, 289-292.
- Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 323-324.
- Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 145-146.
Autor: M.P.B.
