|
|
| (Nie pokazano 40 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) |
| Linia 1: |
Linia 1: |
| | ==Krawędzie== | | ==Krawędzie== |
| − | Krawędzie bloku książki (brzegi bloku książki, obcięcia kart) (ang. bookblock edges, niem. Schnitt, Buchschnitt) trzy boki bloku poza grzbietową, czyli krawędź górna (ang. head-edges), dolna (ang. tail-edges) i przednia (ang. fore-edges). Krawędź przednią nazywa się także krawędzią żłobkową lub żłobkiem, nazwa ta może być stosowana wyłącznie do bloków wyokrąglonych, których krawędź przednia układa się w kształt „żłobka”. W rękopisach spotyka się stosunkowo często krawędzie nieprzycięte, mają one wówczas krawędzie nierówne (ang. bolts?), są to czerpy, czyli krawedzie papieru ręcznie czerpanego. W starych drukach, książkach bibliofilskich oraz broszurach spotyka się sporadycznie krawędzie nierozcięte (ang. uncut edges), są to krańce sfalcowanych arkuszy drukarskich. Najczęściej jednak krawędzie są przycięte (ang. cut edges). Można zaobserwować na nich ślady cięcia, należą do nich ślady noża (ang. knife marks) lub ukośne ślady gilotyny (ang. plough marks). Aby ślady cięcia były niewidoczne, krawędzie poddawano szlifowaniu (ang. polished edges). Niekiedy krawędzie bloków cięte były wraz z okładzinami (ang. cut flush edges), takie oprawy noszą nazwę „kartony równo cięte”. Pojawiły się one w Europie pod koniec XVI w., ale szczególnie popularne były w wieku XVIII-XX.
| + | (krawędzie bloku książki, brzegi bloku książki, obcięcia kart) (ang. bookblock/textblock edges, fr. tranches, coupes; niem. Schnitt, Buchschnitt, wł. taglio) |
| − | Krawędzie początkowo były obcinane przy użyciu ostrego noża (trójnóż?), później rodzaju hebla czyli struga introligatorskiego lub okrągłego noża.
| + | |
| | | | |
| − | ==Brzegi zdobione==
| + | Trzy boki bloku poza grzbietowym, czyli krawędź górna (ang. head-edge), dolna (ang. tail-edge) i przednia (ang. fore-edge). Krawędź przednią nazywa się także krawędzią żłobkową lub żłobkiem, nazwa ta może być jednak stosowana wyłącznie do bloków wyokrąglonych, których krawędź przednia układa się w kształt „żłobka”. W rękopisach spotyka się stosunkowo często krawędzie nieprzycięte, mają one wówczas krawędzie nierówne, są to czerpy (ang. deckle edges), czyli krawędzie papieru ręcznie czerpanego. W starych drukach, książkach bibliofilskich oraz broszurach spotyka się sporadycznie krawędzie nierozcięte (ang. uncut edges), są to krańce sfalcowanych arkuszy drukarskich. Najczęściej jednak krawędzie są przycięte (ang. cut edges, patrz: obcięcia krawędzi bloku książki). Można zaobserwować na nich ślady cięcia, należą do nich ślady noża (ang. knife/plough/blade marks) lub ukośne ślady gilotyny. Aby ślady cięcia były niewidoczne, krawędzie poddawano szlifowaniu. Niekiedy krawędzie bloków cięte były wraz z okładzinami, takie oprawy noszą nazwę „kartony równo cięte” (ang. cut flush boards). Pojawiły się one w Europie pod koniec XVI w., ale szczególnie popularne były w wieku XVIII-XX. |
| − | W celu wykonania zdobionych brzegów (ang. decorated edges), najpierw brzegi musiały zostać oszlifowane, co wykonywano ręcznie przy użyciu szkła lub specjalnego noża zwanego cykliną, a w ostatnich czasach papieru ściernego o drobnym ziarnie, a nawet za pomocą mechanicznych szlifierek.
| + | |
| − | Opracowanie brzegów miało, obok walorów estetycznych, znaczenie ochronne. Gładko wypolerowany, zaklejony i nawoskowany brzeg, a tym bardziej pokryty metaliczną warstwą, lepiej broni się przed penetracją w głąb papieru tlenu i gazów kwasotwórczych, które powodują utlenianie i miejscowe zakwaszanie skutkujące degradacją i żółknięciem papieru. Chroni też przed osiadającym kurzem, który nie wczepia się w karty i łatwiej go usunąć. Z tego powodu na oprawach skromniejszych dokonywano złocenia lub barwienia przynajmniej na brzegu górnym.
| + | |
| | | | |
| − | W bibliotekach średniowiecznych książki leżały poziomo na pulpitach albo były ustawione grzbietem do ściany w armariach (szafach). Funkcję nośnika informacji pełniły nie książkowe grzbiety lecz brzegi kart, na których ręcznie wypisywano tytuły. Nawiązaniem do średniowiecznej tradycji są informacyjne lub reklamowe napisy stemplowane na brzegach kart XIX- i XX-wiecznych książek adresowych i telefonicznych.
| + | ==Zobacz też== |
| | | | |
| − | ==Opis dekoracji brzegów z XVIII wieku==
| + | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> |
| − | Najstarszy polski opis przygotowania brzegu i jego złocenia znajduje się w XVIII-wiecznym rękopisie Krzysztofa Różyckiego:
| + | [[Obcinanie krawędzi]] <br /> |
| − | (Summariusz krotkiego opisania praw, przywilejów, wolności, swobód i praerogatyw od Nayaś. y Niezw. Monarchów Królów Pol. y całey Nay. Rzpltey Przesławney Akademiey Krak. Doktorom, magistrom, professorom, biblipolom, drukarzom nadanych, r. 1725-30. Biblioteka Jagiellońska rękopis nr 221).
| + | [[Zdobienie krawędzi]] <br /> |
| − | | + | [[Nieobcięte krawędzie]] <br /> |
| − | „Tandem margines gdy do złota wprzód wyskrobać nożem brzegi gładko, aby się świciło wygładzić, umbrą nazwaną to iest ciemną farbą rosprawiwszy ślinami nanieść, papierem obrzynkowym dobrze wytarszy, wypolerować clarum sporządzonym, umoczywszy gębką raz y drugi lekko, miarkując aby piiana nie zawiiała się, nanieść faingult uformowawszy, y cyrklem miarę wziąwszy z gładki polerowany deszczki spuści, z cieniu papieru zasłonieniem gdzie potrzeba za chuchaniem wilgotnym, mieysce nieuchwycone faingultem nanieść bawet powoli z wierzchu przyciskając papierem białym, gładkim polerowanym przyłożywszy z lekka równo zębem polerować, odiąwszy papier uważnie poler czynić, wolno zelazkami wybijać, y co chcieć rysować może margines adumbrować w marmur pod poler dać, nakrapiać cynobrem, indychem, laką etc.”
| + | [[Czerpy]] <br /> |
| − | | + | |
| − | ==Techniki zdobienia==
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Złocenie===
| + | |
| − | Wyszlifowany brzeg smarowano rozcieńczonym klajstrem, który wcierano ścinkami makulaturowymi; powodowało to zaklejenie porów papieru. Następnie gruntowano bolusem (glinka armeńska) utartym z białkiem, dzięki czemu złocenie przybierało ciepłego, czerwonawego odcienia. Wreszcie nadawano środek wiążący – białko rozrobione z wodą i octem i nakładano płatki złota. Przechylając prasę usuwano nadmiar białka spod złota, i pozostawiano do wysuszenia. W końcu polerowano agatem przez nawoskowany papier, co wzmacniało połączenie złota z papierem i dawało złotu błyszczący efekt.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Metalizowanie===
| + | |
| − | Obok złota używano innych metali kutych, podobnie jak złoto, na cienkie płatki. Używano srebra, z tym że srebro oksydując z czasem czerniało. Nadto stosowano alumnium, a sporadycznie platynę. W wieku XIX wynaleziono namiastkę złota - szlagmetal, które także było używane do dekoracji krawędzi. W wieku XX opracowano folie do złocenia brzegów na gorąco.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Cyzelowanie===
| + | |
| − | Złoconym brzegom często nadawano dodatkową dekorację poprzez cyzelowanie puncami. Wzór trasowano puncą punktową lub liniową, rzemieślnicy lepiej operujący techniką cyzelowania potrafili uzyskać zróżnicowaną fakturę dzięki wypełnieniu konturów rysunku puncą perłową. Do cyzelowania używano także punc o innych formach, np. floraturowych (rozetki, lilie), wydaje się też, że czasami introligatorzy zamiast punc używali tłoczków introligatorskich, przeznaczonych zasadniczo do tłoczenia dekoracji na okładkach. Wśród kompozycji dominują motywy roślinne, geometryczne, rzadziej heraldyczne lub figuralne.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Nakrapianie===
| + | |
| − | Do barwienia brzegów stosowano te same techniki introligatorskie, które służyły do barwienia papierów przeznaczonych na wyklejki lub papier do oklejania okładek. Bardzo popularne było nakrapianie farbami, jedną lub kilkoma. Dla uzyskania niebanalnych wzorków nasypywano na barwioną powierzchnię pokruszoną kredę lub trociny, przysłonięte miejsca pozostawały niezabarwione, tworząc dodatkowe cętki. Z pigmentu zmieszanego z klajstrem tworzono wzory klajstrowe.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Marmoryzowanie===
| + | |
| − | Brzegi poddawano także marmoryzowaniu, a więc barwieniu farbami pływającymi po powierzchni kleistego gruntu, układającymi się w fantazyjne fale. Na niektórych książkach obserwujemy przemyślaną, kompleksową kompozycję dekoracyjną polegającą na zabarwieniu brzegów kart w ten sam wzór, jaki występuje na zastosowanych w oprawie papierach wyklejkowych.
| + | |
| − | Klasyczne marmoryzowanie było dość kłopotliwe, wymagało specyficznych umiejętności i specjalnego warsztatu do marmurkowania. Istniejąca moda na wzory marmurkowe spowodowała powstanie erzatzu, jakim były gumowe wałki z wypukłym wzorem naśladującym wzór marmurkowy, najczęściej żyłkowy lub grzebieniowy.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Barwienie===
| + | |
| − | Bardzo popularnym sposobem dekorowania brzegów było ich barwienie. W XVIII-wiecznym dziele Krzysztofa Różyckiego znajdują się informacje o stosowanych wówczas farbach: cynobrze, indygu, lace, jednak w zabytkowych księgozbiorach obserwujemy głównie książki o brzegach ceglasto-czerwonych i żółtych. Farby wykonywano z minerałów oraz roślin, w XIX wieku zaczęto produkować farby anilinowe, tanie, niekłopotliwe w przygotowaniu, dostępne w szerokiej gamie kolorów. Do barwienia brzegów stosowano różne kolory, choć najczęściej odcienie czerwieni i różu. Farby anilinowe rozpuszczone w spirytusie nie wymagały uprzedniego szlifowania obcięć i były bardzo dobrze wchłaniane przez papier. Brzegi nie przygotowane przez wygładzenie i zagruntowanie klajstrem wchłaniały zbyt dużo farby, na skrajach kart tworzyły się głębokie zacieki. Z kolei do barwienia brzegów kart na czarno używano grafit w postaci pudru, rozrobiony z białkiem jaja kurzego. Nałożony na brzeg grafit był mocno wcierany, dzięki czemu uzyskiwał metaliczny połysk.
| + | |
| − | Sporadycznie na zabarwionych brzegach przy użyciu tłoczków wyzłacano lub stemplowano farbami drobne wzorki. „O ile na kolorowym brzegu ma nastąpić dekoracja w złocie należy farbie podkładowej dodać żelatyny jako środka wiążącego” (Polska Gazeta Introligatorska 1929 nr 9). Przy tego rodzaju dekoracji najpierw lekko odciskano stemple, tworząc na powierzchni brzegu niewielkie zagłębienia. Tam przykładano złoto i odciskano gorącymi tłoczkami. Wzory barwne tłoczono przy użyciu farb lakowych.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Malowanie===
| + | |
| − | Unikatowym sposobem ozdabiania brzegów kart było pokrywanie dekoracją malarską, choć należy podkreślić że technika ta należy do profesji malarskiej i wykracza poza ramy zawodu introligatorskiego. W podręcznikach introligatorskich nie ma informacji o technicznej stronie doboru i przygotowywania farb, gruntowania, utrwalania. Niektórzy bardziej utalentowani lub wykształceni plastycznie introligatorzy sami malowali wzory, jak np. cieszyńska introligatorka-artystka Helena Karpińska, ale zasadniczo do wykonania dekoracji bardziej rozbudowanych: ornamentalnych, figuralnych, pejzażowych, batalistycznych, alegorycznych czy scen rodzajowych zatrudniano malarzy miniaturzystów. W dawnych wiekach miniaturzyści sami sporządzali sobie farby mineralne lub roślinne, analogiczne do wykorzystywanych do malowania miniatur na papierze czy pergaminie, później używano akwareli, obecnie preferowane są farby akrylowe. Naniesioną dekorację polerowano nawoskowaną tkaniną, co dawało połysk i utrwalało przed ścieraniem.
| + | |
| − | Malowanie na brzegach było sporadycznie wykonywane na dawnych oprawach, najbardziej znanym zabytkiem jest XVI-wieczna włoska biblioteka Odorico Pillone, której egzemplarze uzyskały dekorację obcięć w formie przedstawień postaciowych namalowanych przez weneckiego malarza i grafika Cesario Vecellio.
| + | |
| − | Znacznie częściej malowana dekoracja była uzupełnieniem cyzelowanego ornamentu na złoconym brzegu (płatki kwiatów, tarcze herbowe). Zachowało się wiele przykładów tak zdobionych opraw, począwszy od zabytków renesansowych, np. prac drezdeńskiego warsztatu Jakoba Krausego i jego ucznia Caspara Mausera, aż do XX -wiecznych, np. oprawy introligatora warszawskiego Franciszka Joachima Radziszewskiego. Powierzchnię do malowania uzyskiwano przez miejscowe usunięcie złocenia. W oprawach XIX-wiecznych tzw. „malowanie na złotym brzegu” osiągało czasem spore rozmiary, a miniatury prezentowały zróżnicowaną ikonografię.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Fore-edge painting===
| + | |
| − | Najoryginalniejszym sposobem malowania było nanoszenie rysunku nie na sam brzeg bloku książki, lecz na płaszczyznę, która powstaje przy lekkim rozsunięciu kart. Warstwa malarska jest nanoszona w specyficznym ułożeniu książki: jest ona przegięta i w tej formie zaciśnięta w prasie. Taki rodzaj zdobienia stosowany był przede wszystkim w oprawach angielskich XVIII/XIX wieku, choć dziś obserwujemy jego renesans. Dekoracje XIX-wieczne miały walor iluzjonistyczny – malowidła były ukryte pod złoconym brzegiem, ukazywały się niespodziewanie przy rozchylaniu kart, bowiem po wykonaniu dekoracji malarskiej introligator normalnym sposobem złocił brzegi. Dlatego też metoda znana pod angielską nazwą fore-edge painting, w polskiej literaturze fachowej zwana była „malowaniem pod złotym brzegiem”.
| + | |
| − | | + | |
| − | ===Inne metody===
| + | |
| − | Do dekoracji obcięć stosowano różne inne metody, takie jak druk fleksograficzny, fantazyjne tamponowanie. Na początku XX w. używano kalkomanię, zarówno w wytwarzaniu ksiąg handlowych jak i w pracach amatorskich: „w większych składach przyborów introligatorskich otrzymać można papier, stosowny do tego celu. Z jednej strony tego papieru jest odpowiedni wzór nałożony, łatwo się usunąć dającą farbą. (…)Przykładamy ten papier suchy do książki, gąbka lub szmatką zmaczaną w zimnej wodzie, naciera się jego górną powierzchnię, przyciska ręką i papier odejmuje.” (Wanda Rajewska, Introligatorstwo w domu i w szkole, 1924).
| + | |
| − | Współcześni artyści oprawy preferują abstrakcyjną dekorację brzegów, paletę technik tradycyjnych uzupełniają nowe możliwości: natryskiwanie farby przy pomocy aerografu oraz tłoczenie na gorąco przy użyciu podgrzewanej elastycznej rolki. Realizacje powstają w drodze działań eksperymentalnych, ze skrzyżowania kilku technik. Na skalę przemysłową brzegi są barwione mechanicznie, przez nakładanie farby wałkami lub złocone na gorąco w specjalnych prasach. Dla zdobienia brzegów produkowane są specjalne folie o odpowiednich parametrach (temperatura, nacisk, skład środków wiążących), barwne, metaliczne, a także o rozmaitych efektach dekoracyjnych, np. wzorzyste, holograficzne.
| + | |
| − | | + | |
| − | ==Grafika==
| + | |
| − | | + | |
| − | <gallery> | + | |
| − | File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1
| + | |
| − | File:Bookbinders_3.jpg|Obrazek 2
| + | |
| − | File:Bookbinders 4.JPG|Obrazek 3
| + | |
| − | File:Thing.jpg|Obrazek 4
| + | |
| − | </gallery> | + | |
| | | | |
| | ==Przypisy== | | ==Przypisy== |
| − | | + | # Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 343-345. |
| − | # Fore-edge painting, w: Wikipedia, https://en.wikipedia.org/wiki/Fore-edge_painting | + | # Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 454-457. |
| − | # Carl J. Weber, A Thousand and One Fore-edge Paintings, Waterville 1949.
| + | # Maywald C., Der Buchschnitt: ein beitragzu seiner Terminologie, Systematik und Geschichte [w:] Librarium: Zeitschrifft der Schweizerischen Bibliophillen - Gesellschaf [...], Band 50 (2007), Heft 1. |
| − | # Carl J. Weber, Fore-edge painting. A historical survey of a courious art in book decoration, Harvey House 1966. | + | |
| − | # Jeff Weber, Annotated dictonary of fore-edge painting. Artists and binders, Los Angeles 2010. | + | |
| | | | |
| | ---- | | ---- |
| − | Autor: '''E.P.''' | + | Autor: '''M.P.B.''' |
(krawędzie bloku książki, brzegi bloku książki, obcięcia kart) (ang. bookblock/textblock edges, fr. tranches, coupes; niem. Schnitt, Buchschnitt, wł. taglio)
Trzy boki bloku poza grzbietowym, czyli krawędź górna (ang. head-edge), dolna (ang. tail-edge) i przednia (ang. fore-edge). Krawędź przednią nazywa się także krawędzią żłobkową lub żłobkiem, nazwa ta może być jednak stosowana wyłącznie do bloków wyokrąglonych, których krawędź przednia układa się w kształt „żłobka”. W rękopisach spotyka się stosunkowo często krawędzie nieprzycięte, mają one wówczas krawędzie nierówne, są to czerpy (ang. deckle edges), czyli krawędzie papieru ręcznie czerpanego. W starych drukach, książkach bibliofilskich oraz broszurach spotyka się sporadycznie krawędzie nierozcięte (ang. uncut edges), są to krańce sfalcowanych arkuszy drukarskich. Najczęściej jednak krawędzie są przycięte (ang. cut edges, patrz: obcięcia krawędzi bloku książki). Można zaobserwować na nich ślady cięcia, należą do nich ślady noża (ang. knife/plough/blade marks) lub ukośne ślady gilotyny. Aby ślady cięcia były niewidoczne, krawędzie poddawano szlifowaniu. Niekiedy krawędzie bloków cięte były wraz z okładzinami, takie oprawy noszą nazwę „kartony równo cięte” (ang. cut flush boards). Pojawiły się one w Europie pod koniec XVI w., ale szczególnie popularne były w wieku XVIII-XX.
