Karton równocięty: Różnice pomiędzy wersjami
(int.) |
(→Technika wykonania) |
||
| (Nie pokazano 6 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Karton równocięty== | ==Karton równocięty== | ||
| − | Rodzaj oprawy twardej, | + | (ang. cut flush boards) |
| + | Rodzaj oprawy twardej, charakteryzujący się brakiem wystających kancików okładek. Górny i dolny kant okładki nieosłonięty obleczeniem uwidacznia brzeg tektury. Choć sam sposób obcinania okładzinówek razem z blokiem pojawił się w Europie Zachodniej pod koniec XVI w., to ten rodzaj oprawy stał się popularny w XVIII-XX w. dla tańszych książek i brulionów, zarówno jako oprawy indywidualne, jak i seryjne, wydawnicze. | ||
===Technika wykonania=== | ===Technika wykonania=== | ||
| − | Blok | + | Pod względem techniki wykonania jest to bardzo uproszczona oprawa organiczna. Blok zaopatrzony w wyklejki, ewentualnie także scezury zostaje uszyty na sznurkowe lub tasiemkowe zwięzy. Końcówki zwięzów są przyklejone do wyklejki oraz scezury. Do wyklejek (i końcówek zwięzów) przyklejane są tekturowe okładzinówki z odsunięte o kilka milimetrów od grzbietu, a na grzbiet i przygrzbietową partię okładzin naklejany jest pasek płótna. Następnie obcinana jest przednia krawędź (żłobek) a okładki oblekane są papierem w ten sposób, że zawinięcie występuje tylko od strony żłobka. Ostatnim krokiem jest obcięcie górnej i dolnej krawędzi książki, skutkiem czego książka nie posiada kantów (tekturki okładkowe mają ten sam rozmiar co blok książki). |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 20: | Linia 21: | ||
# Z. Zjawiński, Introligatorstwo. Warszawa 1967, s. 159. | # Z. Zjawiński, Introligatorstwo. Warszawa 1967, s. 159. | ||
| + | # Semkowicz Aleksander, Introligatorstwo: z krótkim zarysem historii zdobnictwa opraw, Kraków, 1948, s. 81. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''E.P.''' | Autor: '''E.P.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 10:07, 24 kwi 2022
Karton równocięty
(ang. cut flush boards) Rodzaj oprawy twardej, charakteryzujący się brakiem wystających kancików okładek. Górny i dolny kant okładki nieosłonięty obleczeniem uwidacznia brzeg tektury. Choć sam sposób obcinania okładzinówek razem z blokiem pojawił się w Europie Zachodniej pod koniec XVI w., to ten rodzaj oprawy stał się popularny w XVIII-XX w. dla tańszych książek i brulionów, zarówno jako oprawy indywidualne, jak i seryjne, wydawnicze.
Technika wykonania
Pod względem techniki wykonania jest to bardzo uproszczona oprawa organiczna. Blok zaopatrzony w wyklejki, ewentualnie także scezury zostaje uszyty na sznurkowe lub tasiemkowe zwięzy. Końcówki zwięzów są przyklejone do wyklejki oraz scezury. Do wyklejek (i końcówek zwięzów) przyklejane są tekturowe okładzinówki z odsunięte o kilka milimetrów od grzbietu, a na grzbiet i przygrzbietową partię okładzin naklejany jest pasek płótna. Następnie obcinana jest przednia krawędź (żłobek) a okładki oblekane są papierem w ten sposób, że zawinięcie występuje tylko od strony żłobka. Ostatnim krokiem jest obcięcie górnej i dolnej krawędzi książki, skutkiem czego książka nie posiada kantów (tekturki okładkowe mają ten sam rozmiar co blok książki).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Twarda oprawa
Grafika
Karton równocięty
Przypisy
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo. Warszawa 1967, s. 159.
- Semkowicz Aleksander, Introligatorstwo: z krótkim zarysem historii zdobnictwa opraw, Kraków, 1948, s. 81.
Autor: E.P.
