Herringbone: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Przypisy)
(Herringbone)
Linia 1: Linia 1:
 
==Herringbone==
 
==Herringbone==
(ang. [Scottish] herringbone binding)
+
(ang. [Scottish] herringbone binding) (z ang. jodełka)
  
 
Charakterystyczny szkocki styl dekoracyjny XVIII w., wypracowany i stosowany głównie przez introligatorów  w Edynburgu. Pojawił się ok. 1725 r. i był uprawiany do 1770 r., choć sporadycznie oprawy takie pojawiały się jeszcze do pocz. XIX w.  
 
Charakterystyczny szkocki styl dekoracyjny XVIII w., wypracowany i stosowany głównie przez introligatorów  w Edynburgu. Pojawił się ok. 1725 r. i był uprawiany do 1770 r., choć sporadycznie oprawy takie pojawiały się jeszcze do pocz. XIX w.  
  
Złocona kompozycja zajmująca centralne pole okładziny składała się z centralnej, pionowej listwy (łodygi), od której wychodziły na obie strony pary płaskich liści,  spłaszczonych serc, kłosów, gałązek lub łukowych linii określanych czasem żebrami.  Oprawy cechowały się bogatym zdobnictwem, kompozycja centralna otoczona była dekoracją ramową lub narożnikami, cała powierzchnia okładzin była wypełniona drobnymi złoceniami.
+
Złocona kompozycja zajmująca centralne pole okładziny składała się z centralnej, pionowej listwy (łodygi), od której wychodziły na obie strony pary płaskich liści,  spłaszczonych serc, kłosów, gałązek lub łukowych linii określanych czasem żebrami.  Oprawy cechowały się bogatym zdobnictwem, kompozycja centralna otoczona była dekoracją ramową lub narożnikami, cała powierzchnia okładzin była wypełniona drobnymi złoconymi wyciskami.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==

Wersja z 09:51, 8 kwi 2022

Herringbone

(ang. [Scottish] herringbone binding) (z ang. jodełka)

Charakterystyczny szkocki styl dekoracyjny XVIII w., wypracowany i stosowany głównie przez introligatorów w Edynburgu. Pojawił się ok. 1725 r. i był uprawiany do 1770 r., choć sporadycznie oprawy takie pojawiały się jeszcze do pocz. XIX w.

Złocona kompozycja zajmująca centralne pole okładziny składała się z centralnej, pionowej listwy (łodygi), od której wychodziły na obie strony pary płaskich liści, spłaszczonych serc, kłosów, gałązek lub łukowych linii określanych czasem żebrami. Oprawy cechowały się bogatym zdobnictwem, kompozycja centralna otoczona była dekoracją ramową lub narożnikami, cała powierzchnia okładzin była wypełniona drobnymi złoconymi wyciskami.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny

Grafika

Przypisy

  1. Scottish Decorative Bookbinding, https://digital.nls.uk/bookbinding/index.html
  2. Macchi Federico, Macchi Livio, Dizionario illustrato della legatura, Milano 2002, s. 428-429.

Autor: E.P.