Naklejanie: Różnice pomiędzy wersjami
(→Naklejanie) |
|||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Zależnie od przeznaczenia, obiekty naklejano na różne podłoża, przy użyciu różnego rodzaju klejów, oraz wykańczano je w różny sposób. | Zależnie od przeznaczenia, obiekty naklejano na różne podłoża, przy użyciu różnego rodzaju klejów, oraz wykańczano je w różny sposób. | ||
| − | Tradycyjny sposób dublażu polega na naklejeniu obiektu na płótno, które jest napięte na ramie (przybite na brzegach do deski). Do klejenia używano klajstru, a wraz z wprowadzeniem do użycia kleju dyspersyjnego - mieszanką klajstrowo-dyspersyjną. Po wysuszeniu, brzegi płótna przycinano i zawijano wąską lamówką na skraj obiektu, lub przycinano równo z dokumentem. Mapy i plansze do użytku szkolnego zaopatrywano na dwóch brzegach w drążek, który usztywniał obiekt oraz służył za oś do nawijania mapy dla jej przechowywania. | + | Tradycyjny sposób dublażu polega na naklejeniu obiektu na płótno, które jest napięte na ramie (przybite na brzegach do deski). Do klejenia używano klajstru, a wraz z wprowadzeniem do użycia kleju dyspersyjnego (polioctanu winylu) - mieszanką klajstrowo-dyspersyjną. Po wysuszeniu, brzegi płótna przycinano i zawijano wąską lamówką na skraj obiektu, lub przycinano równo z dokumentem. Mapy i plansze do użytku szkolnego zaopatrywano na dwóch brzegach w drążek, który usztywniał obiekt oraz służył za oś do nawijania mapy dla jej przechowywania. |
Obiekty przeznaczone do składania (mapy oraz dokumenty, np. świadectwa) przed naklejeniem rozcinano na części zgodnie z docelowym formatem, a następnie naklejano częściami, z zachowaniem kilkumilimetrowego odstępu. Niekiedy tak zdublowane obiekty zaopatrywano w twardą okładkę, o formacie obiektu po złożeniu. | Obiekty przeznaczone do składania (mapy oraz dokumenty, np. świadectwa) przed naklejeniem rozcinano na części zgodnie z docelowym formatem, a następnie naklejano częściami, z zachowaniem kilkumilimetrowego odstępu. Niekiedy tak zdublowane obiekty zaopatrywano w twardą okładkę, o formacie obiektu po złożeniu. | ||
| − | Obiekty przeznaczone do ekspozycji | + | Obiekty przeznaczone do ekspozycji naklejano na podłoża twarde: tekturę, deskę, blachę. Do naklejania stosowano różnego rodzaju kleje na zimno lub na gorąco, także klej kauczukowy, a współcześnie kleje w sprayu oraz folie dwustronnie klejące (czasami jest to klejenie nieodwracalne, przeznaczone dla kopii lub fotografii). Konsekwencją użycia kleju wodnego jest rozciąganie obiektu papierowego, który po wyschnięciu kurczy się i ściąga i wypacza cały obiekt, dlatego spodnia strona podłoża musi zostać podklejona papierem o podobnych właściwościach ([[kaszerowanie]]). |
| − | Naklejanie map, planów, rysunków technicznych i innych tego typu dokumentów wchodzi w zakres prac introligatorskich i | + | Naklejanie map, planów, rysunków technicznych i innych tego typu dokumentów wchodzi w zakres prac introligatorskich i stanowiło specjalność niektórych zakładów. |
W zakres prac konserwatorskich wchodzi naklejanie na karty bibułki japońskiej w celu wzmocnienia papieru. Do tego celu stosowano klajster, metylocelulozę i jej pochodne oraz acetylocelulozę. Współcześnie produkowane są bibułki z powłoką syntetycznego kleju, działającego na gorąco (→laminowanie) lub na zimno. | W zakres prac konserwatorskich wchodzi naklejanie na karty bibułki japońskiej w celu wzmocnienia papieru. Do tego celu stosowano klajster, metylocelulozę i jej pochodne oraz acetylocelulozę. Współcześnie produkowane są bibułki z powłoką syntetycznego kleju, działającego na gorąco (→laminowanie) lub na zimno. | ||
Aktualna wersja na dzień 22:22, 3 mar 2022
Naklejanie
(dublowanie, dublaż) (ang. lining)
Naklejanie płaskich obiektów papierowych, szczególnie wielkoformatowych (map, plakatów, dokumentów itp.) jest sposobem ich oprawy i przygotowania do użytkowania.
Zależnie od przeznaczenia, obiekty naklejano na różne podłoża, przy użyciu różnego rodzaju klejów, oraz wykańczano je w różny sposób.
Tradycyjny sposób dublażu polega na naklejeniu obiektu na płótno, które jest napięte na ramie (przybite na brzegach do deski). Do klejenia używano klajstru, a wraz z wprowadzeniem do użycia kleju dyspersyjnego (polioctanu winylu) - mieszanką klajstrowo-dyspersyjną. Po wysuszeniu, brzegi płótna przycinano i zawijano wąską lamówką na skraj obiektu, lub przycinano równo z dokumentem. Mapy i plansze do użytku szkolnego zaopatrywano na dwóch brzegach w drążek, który usztywniał obiekt oraz służył za oś do nawijania mapy dla jej przechowywania.
Obiekty przeznaczone do składania (mapy oraz dokumenty, np. świadectwa) przed naklejeniem rozcinano na części zgodnie z docelowym formatem, a następnie naklejano częściami, z zachowaniem kilkumilimetrowego odstępu. Niekiedy tak zdublowane obiekty zaopatrywano w twardą okładkę, o formacie obiektu po złożeniu.
Obiekty przeznaczone do ekspozycji naklejano na podłoża twarde: tekturę, deskę, blachę. Do naklejania stosowano różnego rodzaju kleje na zimno lub na gorąco, także klej kauczukowy, a współcześnie kleje w sprayu oraz folie dwustronnie klejące (czasami jest to klejenie nieodwracalne, przeznaczone dla kopii lub fotografii). Konsekwencją użycia kleju wodnego jest rozciąganie obiektu papierowego, który po wyschnięciu kurczy się i ściąga i wypacza cały obiekt, dlatego spodnia strona podłoża musi zostać podklejona papierem o podobnych właściwościach (kaszerowanie).
Naklejanie map, planów, rysunków technicznych i innych tego typu dokumentów wchodzi w zakres prac introligatorskich i stanowiło specjalność niektórych zakładów.
W zakres prac konserwatorskich wchodzi naklejanie na karty bibułki japońskiej w celu wzmocnienia papieru. Do tego celu stosowano klajster, metylocelulozę i jej pochodne oraz acetylocelulozę. Współcześnie produkowane są bibułki z powłoką syntetycznego kleju, działającego na gorąco (→laminowanie) lub na zimno.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Klejenie
Laminowanie
Autor: E.P.
