Bejce: Różnice pomiędzy wersjami
Z Leksykon oprawoznawczy
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Wodne lub alkoholowe roztwory soli, kwasów, zasad oraz barwników służące do powierzchniowego barwienia drewna, a także skór i pergaminów. Stosowano je zarówno do barwienia powierzchni całej skóry jak i do tworzenia wzorów (marmoryzowania). | Wodne lub alkoholowe roztwory soli, kwasów, zasad oraz barwników służące do powierzchniowego barwienia drewna, a także skór i pergaminów. Stosowano je zarówno do barwienia powierzchni całej skóry jak i do tworzenia wzorów (marmoryzowania). | ||
| − | Podczas barwienia skór | + | Podczas barwienia skór mogą niestety wchodzić w interakcje z garbnikami skórze, których skutki są szkodliwe. W wyniku utleniania mogą pojawić się wybarwienia bądź wżery w powierzchni skóry. Do najbardziej rozpowszechnionych bejc należą: soda, potaż, grynszpan, nadmanganian potasu, siarczan żelaza, a także wyciągi roślinne kory, liści, łupin orzechów itp. |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Aktualna wersja na dzień 18:42, 15 lut 2022
Bejce
(wytrawy) (niem. Beizen, fr. mordant)
Wodne lub alkoholowe roztwory soli, kwasów, zasad oraz barwników służące do powierzchniowego barwienia drewna, a także skór i pergaminów. Stosowano je zarówno do barwienia powierzchni całej skóry jak i do tworzenia wzorów (marmoryzowania).
Podczas barwienia skór mogą niestety wchodzić w interakcje z garbnikami skórze, których skutki są szkodliwe. W wyniku utleniania mogą pojawić się wybarwienia bądź wżery w powierzchni skóry. Do najbardziej rozpowszechnionych bejc należą: soda, potaż, grynszpan, nadmanganian potasu, siarczan żelaza, a także wyciągi roślinne kory, liści, łupin orzechów itp.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Marmoryzowane oprawy
Autor: E.P.
