Parlante oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Grafika)
(Grafika)
 
(Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika)
Linia 21: Linia 21:
  
 
Plik:IMG 3344.jpg|Joseph Méry,  Comte Foelix, Muses et fées. Histoire des femmes mythologiques, Paris 1851
 
Plik:IMG 3344.jpg|Joseph Méry,  Comte Foelix, Muses et fées. Histoire des femmes mythologiques, Paris 1851
Plik:IMG 3306.jpg|Esaias Tegnér, Die Frithiofs-Sage, Stuttgart 1887
+
Plik:Grażyna.JPG|A. Mickiewicz, Grażyna, Poznań 1851
 
+
File:Saint Pierre.jpg|J.B. de Sain-Pierre, Paweł i Wirginia, Lwów 1851
  
 
</gallery>
 
</gallery>

Aktualna wersja na dzień 19:46, 8 lut 2022

Parlante oprawy

(także: mówiące/symboliczne/emblematyczne oprawy, z fr. parlant – mówiąca)

(ang. pictorial/emblematic bookbindings, niem. Redender Einband)

Pojęcie spopularyzowane w romańskiej, głównie francuskiej, tegumentologii. Oprawy o dekoracji bezpośrednio związanej z treścią chronionych przez nie książek. Mimo, że dzieła tego rodzaju powstawały już w średniowieczu, przyjmuje się, iż geneza zjawiska wiąże się z osiemnastowiecznymi oprawami francuskimi, jak również angielskimi masońskimi oprawami. W obrębie bogatej dekoracji ornamentalnej na okładzinach i grzbiecie wkomponowywano motywy bezpośrednio związane z zawartością księgi. Z kategorii tej wyłącza się jednak dzieła religijne, których oprawy ozdobiono motywami biblijnymi itp. Do rozpowszechnienia takiej formuły dekoracji opraw doszło we Francji w 2 poł. XIX w. Wówczas też wzmogła się produkcja rozmaitych tłoków z motywami greckimi, egipskimi, arabskimi, chińskimi itp., które mogły być użyte na oprawach dzieł o takiej tematyce. Obok tego produkowano większe tłoki i plakiety do dekoracji okładzin i grzbietów, ukazujące kompozycje „mówiące” o treści druku, niekiedy razem z napisem tytułowym. Wytwarzano też liczne tłoki ze stylizowanymi motywami roślinnymi o wszechstronniejszym zastosowaniu.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Masońskie oprawy

Grafika

Przypisy

  1. Devauchelle 1995, s. 266-272;
  2. Allix 1998, kat. 207;
  3. Macchi F. i L. 2002, s. 352-353.

Autor: A.W.