Karton równocięty: Różnice pomiędzy wersjami
(→Technika wykonania) |
|||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
# Z. Zjawiński, Introligatorstwo. Warszawa 1967, s. 159. | # Z. Zjawiński, Introligatorstwo. Warszawa 1967, s. 159. | ||
| + | # Semkowicz Aleksander, Introligatorstwo: z krótkim zarysem historii zdobnictwa opraw, Kraków, 1948, s. 81. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''E.P.''' | Autor: '''E.P.''' | ||
Wersja z 12:32, 2 paź 2021
Karton równocięty
Rodzaj oprawy twardej, wykonywany dla tańszych książek, brulionów zarówno jako oprawy indywidualne, jak i seryjne, wydawnicze. Charakteryzuje się brakiem wystających kancików okładek. Górny i dolny kant okładki jest nieosłonięty obłóczką i widoczny jest brzeg tektury.
Technika wykonania
Blok jest zaopatrzony w wyklejki, ewentualnie także scyzury, oraz uszyty na sznurkowe lub tasiemkowe zwięzy. Końcówki zwięzów są przyklejone do wyklejki lub scyzury. Po przeschnięciu do wyklejek są przyklejane tekturowe okładzinówki z kilkumilimetrowym odstępem od grzbietu. Na grzbiet i przygrzbietową partię okładzin naklejany jest pasek płótna, a następnie obcinana jest przednia krawędź (żłobek). Kolejnym krokiem jest obleczenie okładek papierem w ten sposób, że zawinięcie występuje tylko od strony żłobka. Ostatnim krokiem jest obcięcie górnej i dolnej krawędzi książki, skutkiem czego książka nie posiada kantów (tekturki okładkowe mają ten sam rozmiar co blok książki).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Twarda oprawa
Grafika
Karton równocięty
Przypisy
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo. Warszawa 1967, s. 159.
- Semkowicz Aleksander, Introligatorstwo: z krótkim zarysem historii zdobnictwa opraw, Kraków, 1948, s. 81.
Autor: E.P.
