Antytetyczny układ dekoracyjny: Różnice pomiędzy wersjami
(→Grafika) |
(→Przypisy) |
||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Antytetyczny układ dekoracyjny== | ==Antytetyczny układ dekoracyjny== | ||
| − | Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. | + | Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. Stosowany już w dekoracji opraw bizantyńskich i romańskich (pojedyncze tłoki lub pary tłoków z naprzeciwlegle zakomponowanymi motywami np. wojowników, stworów fantastycznych, często wkomponowanych w plecionkę); na oprawach XVI-XVIII w. stosowany głównie w przedstawieniach herbów z tzw. trzymaczami herbowymi po bokach tarczy lub kartusza, w wizerunkach aniołków, puttów itp. podtrzymujących koronę nad herbem oraz w obrębie dekoracji wypełniającej całe zwierciadła lub medaliony w centrum okładzin; popularny w klasycystycznych dekoracjach radełkowych z wizerunkami sfinksów, lwów, rogów obfitości itp. ujmujących palmetę bądź inny motyw. W późniejszym czasie niekiedy stosowany w dekoracjach historyzujących. |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| − | + | #Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. CV.il. 165; | |
| − | # Kozakiewicz 1996, s. 16 | + | # Schmidt-Künsemüller 1985, s. 224-225, 228, 230-231; |
| + | # Federici, Houlis 1988, s. 50; | ||
| + | # Kozakiewicz 1996, s. 16. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''A.W.''' | Autor: '''A.W.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 19:30, 1 paź 2021
Antytetyczny układ dekoracyjny
Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. Stosowany już w dekoracji opraw bizantyńskich i romańskich (pojedyncze tłoki lub pary tłoków z naprzeciwlegle zakomponowanymi motywami np. wojowników, stworów fantastycznych, często wkomponowanych w plecionkę); na oprawach XVI-XVIII w. stosowany głównie w przedstawieniach herbów z tzw. trzymaczami herbowymi po bokach tarczy lub kartusza, w wizerunkach aniołków, puttów itp. podtrzymujących koronę nad herbem oraz w obrębie dekoracji wypełniającej całe zwierciadła lub medaliony w centrum okładzin; popularny w klasycystycznych dekoracjach radełkowych z wizerunkami sfinksów, lwów, rogów obfitości itp. ujmujących palmetę bądź inny motyw. W późniejszym czasie niekiedy stosowany w dekoracjach historyzujących.
Zobacz też
Grafika
Przykład antytetycznego układu dekoracyjnego na oprawie romańskiej, XII w.
Przykład antytetycznego układu dekoracyjnego na oprawie klasycustycznej, pocz. XIX w.
Przypisy
- Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. CV.il. 165;
- Schmidt-Künsemüller 1985, s. 224-225, 228, 230-231;
- Federici, Houlis 1988, s. 50;
- Kozakiewicz 1996, s. 16.
Autor: A.W.
