Antytetyczny układ dekoracyjny: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Utworzono nową stronę "==Antytetyczny układ dekoracyjny== Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je el...")
 
(Przypisy)
 
(Nie pokazano 8 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
==Antytetyczny układ dekoracyjny==
 
==Antytetyczny układ dekoracyjny==
Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. W zdobnictwie introligatorskim pojawiał się już w romanizmie (na pojedynczych tłokach lub w parach tłoków z naprzeciwlegle zakomponowanymi motywami np. wojowników, stworów fantastycznych); na oprawach XVI-XVIII w. stosowany głównie w przedstawieniach herbów z tzw. trzymaczami herbowymi po bokach tarczy lub kartusza, w wizerunkach aniołków, puttów itp. podtrzymujących koronę nad herbem oraz w obrębie dekoracji wypełniającej całe zwierciadła lub medaliony w centrum okładzin; popularny w klasycystycznych dekoracjach radełkowych z wizerunkami sfinksów, lwów, rogów obfitości itp. ujmujących palmetę bądź inny motyw. W późniejszym czasie niekiedy stosowany w dekoracjach historyzujących.  
+
Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. Stosowany już w dekoracji opraw bizantyńskich i romańskich (pojedyncze tłoki lub pary tłoków z naprzeciwlegle zakomponowanymi motywami np. wojowników, stworów fantastycznych, często wkomponowanych w plecionkę); na oprawach XVI-XVIII w. stosowany głównie w przedstawieniach herbów z tzw. trzymaczami herbowymi po bokach tarczy lub kartusza, w wizerunkach aniołków, puttów itp. podtrzymujących koronę nad herbem oraz w obrębie dekoracji wypełniającej całe zwierciadła lub medaliony w centrum okładzin; popularny w klasycystycznych dekoracjach radełkowych z wizerunkami sfinksów, lwów, rogów obfitości itp. ujmujących palmetę bądź inny motyw. W późniejszym czasie niekiedy stosowany w dekoracjach historyzujących.  
 +
 
 +
==Zobacz też==
 +
 
 +
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
 
 +
==Grafika==
 +
 
 +
<gallery>
 +
Plik:Antytetyczny układ.jpg | Przykład antytetycznego układu dekoracyjnego na oprawie romańskiej, XII w.
 +
Plik:Antytetyczny układ 1.jpg | Przykład antytetycznego układu dekoracyjnego na oprawie klasycustycznej, pocz. XIX w.
 +
 
 +
</gallery>
 +
 
 +
==Przypisy==
 +
#Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. CV.il. 165;
 +
# Schmidt-Künsemüller 1985, s. 224-225, 228, 230-231;
 +
# Federici, Houlis 1988, s. 50;
 +
# Kozakiewicz 1996, s. 16.
 +
 
 
----
 
----
 
Autor: '''A.W.'''
 
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 19:30, 1 paź 2021

Antytetyczny układ dekoracyjny

Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. Stosowany już w dekoracji opraw bizantyńskich i romańskich (pojedyncze tłoki lub pary tłoków z naprzeciwlegle zakomponowanymi motywami np. wojowników, stworów fantastycznych, często wkomponowanych w plecionkę); na oprawach XVI-XVIII w. stosowany głównie w przedstawieniach herbów z tzw. trzymaczami herbowymi po bokach tarczy lub kartusza, w wizerunkach aniołków, puttów itp. podtrzymujących koronę nad herbem oraz w obrębie dekoracji wypełniającej całe zwierciadła lub medaliony w centrum okładzin; popularny w klasycystycznych dekoracjach radełkowych z wizerunkami sfinksów, lwów, rogów obfitości itp. ujmujących palmetę bądź inny motyw. W późniejszym czasie niekiedy stosowany w dekoracjach historyzujących.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny

Grafika

Przypisy

  1. Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. CV.il. 165;
  2. Schmidt-Künsemüller 1985, s. 224-225, 228, 230-231;
  3. Federici, Houlis 1988, s. 50;
  4. Kozakiewicz 1996, s. 16.

Autor: A.W.