Narożniki: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "==Rogi== (narożniki) (ang. corners, fr. coins, niem. Ecken, wł. angoli) Miejsca, w których zbiegają się krawędzie okładzin od strony żłobka, zwykle wystające...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | == | + | ==Narożniki== |
| − | ( | + | (rogi) (ang. corners, fr. coins, niem. Ecken, wł. angoli) |
| − | Miejsca, w których zbiegają się krawędzie okładzin od strony żłobka, zwykle wystające poza blok, mające za zadanie jego ochronę. Okładzinówka w rogach może być prosta, zaokrąglona, fazowana lub niefazowana. W zależności od kształtu | + | Miejsca, w których zbiegają się krawędzie okładzin od strony żłobka, zwykle wystające poza blok, mające za zadanie jego ochronę. Okładzinówka w rogach może być prosta, zaokrąglona, fazowana lub niefazowana. W zależności od kształtu narożników oraz rodzaju materiału obleczeniowego stosuje się różne techniki ich oblekania. W wyniku użytkowania książki są narażone na uszkodzenia, z tego powodu w dawnych kodeksach umieszczano na narożnikach metalowe okucia. Moda na okucia metalowe wróciła w XIX w., choć miały one raczej charakter dekoracyjny niż ochronny. Jedynie wybrane tomy, ciężkie i często użytkowane (np. księgi handlowe) zaopatrywano w ochronne skuwki. |
| − | + | Funkcję wzmacniającą miały także narożniki w oprawach półskórkowych, półpergaminowych i półpłóciennych. Dla zaoszczędzenia droższego materiału stosowano go tylko w miejscach newralgicznych - na grzbiecie i na rogach, resztę okładzin oblekając materiałem tańszym, zwykle papierem. W purystycznej terminologii oprawa w pół- (półpłótno, półskórek, półpergamin) nie zaopatrzona w wzmocnione rogi nazywana jest oprawą w ćwierć- (ćwierćskórek, ćwierćpergamin, ćwierćpłótno). | |
| − | + | ||
| − | Funkcję wzmacniającą miały także | + | |
Rogi w oprawach w pół- były najczęściej oblekane tym samym materiałem co grzbiet, choć zdarza się zastosowanie innego materiału, czy to mocniejszego - pergaminu, czy to tańszego - płótna. | Rogi w oprawach w pół- były najczęściej oblekane tym samym materiałem co grzbiet, choć zdarza się zastosowanie innego materiału, czy to mocniejszego - pergaminu, czy to tańszego - płótna. | ||
| − | W niektórych wyrafinowanych oprawach bibliofilskich wykonywano rożki kryte. Róg był wzmocniony skórą lub pergaminem, ale papierowa obłóczka zakrywała je niemal w całości, dostrzegalny był tylko samym róg oraz zawinięcie materiału na spodniej stronie okładzin. | + | W niektórych wyrafinowanych oprawach bibliofilskich wykonywano rożki kryte (ang French corner). Róg był wzmocniony skórą lub pergaminem, ale papierowa obłóczka zakrywała je niemal w całości, dostrzegalny był tylko samym róg oraz zawinięcie materiału na spodniej stronie okładzin. |
Ostre rogi niekiedy uważano za niebezpieczne, dlatego czasem zaokrąglano je. Lekkie zaokrąglenie rogu powstaje w drodze szlifowania tektury. Dla mocnego zaokrąglania rogów skonstruowano specjalną gilotynkę, tzw. rogówkę, na której zaokrąglano zarówno rogi okładek jak i rogi bloków. Zaokrąglanie rogów jest wskazane w tekturowych książeczkach dla małych dzieci, w masowej produkcji jest wykonywane w drodze sztancowania. | Ostre rogi niekiedy uważano za niebezpieczne, dlatego czasem zaokrąglano je. Lekkie zaokrąglenie rogu powstaje w drodze szlifowania tektury. Dla mocnego zaokrąglania rogów skonstruowano specjalną gilotynkę, tzw. rogówkę, na której zaokrąglano zarówno rogi okładek jak i rogi bloków. Zaokrąglanie rogów jest wskazane w tekturowych książeczkach dla małych dzieci, w masowej produkcji jest wykonywane w drodze sztancowania. | ||
| − | ===Zawinięcie | + | ===Zawinięcie narożników=== |
Istnieje kilka typów opracowania zawinięcia rogów, które są stosowane zależnie od rodzaju materiału obleczeniowego oraz stopnia zaokrąglenia rogów. | Istnieje kilka typów opracowania zawinięcia rogów, które są stosowane zależnie od rodzaju materiału obleczeniowego oraz stopnia zaokrąglenia rogów. | ||
| − | *zwykłe zawinięcie, w którym jedna część przykrywa nieco drugą stosowane w oprawach w papier lub płótno z ostrymi rogami | + | * zwykłe zawinięcie, w którym jedna część przykrywa nieco drugą stosowane w oprawach w papier lub płótno z ostrymi rogami |
| − | * | + | * narożniki z zawinięciem na styk, zwykle przy obleczeniu skórzanym, czasem wyrównane po wyschnięciu przez przecięcie i usunięcie nadmiaru materiału |
| − | * | + | * narożniki z umarszczonym zawinięciem wykonywane przy rogach zaokrąglonych oraz obleczeniem skórzanym |
| − | *zawinięcie "z języczkiem" stosowane w oprawach pergaminowych | + | * zawinięcie "z języczkiem" stosowane w oprawach pergaminowych |
| − | * | + | * narożniki konserwatorskie, z nieodcinanym lecz podwiniętym rogiem obłóczki. |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 26: | Linia 24: | ||
[[Indeks alfabetyczny ]] <br> | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
[[Pół-]] <br> | [[Pół-]] <br> | ||
| + | [[Rogówka]] <br> | ||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
Wersja z 16:17, 4 wrz 2021
Narożniki
(rogi) (ang. corners, fr. coins, niem. Ecken, wł. angoli)
Miejsca, w których zbiegają się krawędzie okładzin od strony żłobka, zwykle wystające poza blok, mające za zadanie jego ochronę. Okładzinówka w rogach może być prosta, zaokrąglona, fazowana lub niefazowana. W zależności od kształtu narożników oraz rodzaju materiału obleczeniowego stosuje się różne techniki ich oblekania. W wyniku użytkowania książki są narażone na uszkodzenia, z tego powodu w dawnych kodeksach umieszczano na narożnikach metalowe okucia. Moda na okucia metalowe wróciła w XIX w., choć miały one raczej charakter dekoracyjny niż ochronny. Jedynie wybrane tomy, ciężkie i często użytkowane (np. księgi handlowe) zaopatrywano w ochronne skuwki.
Funkcję wzmacniającą miały także narożniki w oprawach półskórkowych, półpergaminowych i półpłóciennych. Dla zaoszczędzenia droższego materiału stosowano go tylko w miejscach newralgicznych - na grzbiecie i na rogach, resztę okładzin oblekając materiałem tańszym, zwykle papierem. W purystycznej terminologii oprawa w pół- (półpłótno, półskórek, półpergamin) nie zaopatrzona w wzmocnione rogi nazywana jest oprawą w ćwierć- (ćwierćskórek, ćwierćpergamin, ćwierćpłótno).
Rogi w oprawach w pół- były najczęściej oblekane tym samym materiałem co grzbiet, choć zdarza się zastosowanie innego materiału, czy to mocniejszego - pergaminu, czy to tańszego - płótna.
W niektórych wyrafinowanych oprawach bibliofilskich wykonywano rożki kryte (ang French corner). Róg był wzmocniony skórą lub pergaminem, ale papierowa obłóczka zakrywała je niemal w całości, dostrzegalny był tylko samym róg oraz zawinięcie materiału na spodniej stronie okładzin.
Ostre rogi niekiedy uważano za niebezpieczne, dlatego czasem zaokrąglano je. Lekkie zaokrąglenie rogu powstaje w drodze szlifowania tektury. Dla mocnego zaokrąglania rogów skonstruowano specjalną gilotynkę, tzw. rogówkę, na której zaokrąglano zarówno rogi okładek jak i rogi bloków. Zaokrąglanie rogów jest wskazane w tekturowych książeczkach dla małych dzieci, w masowej produkcji jest wykonywane w drodze sztancowania.
Zawinięcie narożników
Istnieje kilka typów opracowania zawinięcia rogów, które są stosowane zależnie od rodzaju materiału obleczeniowego oraz stopnia zaokrąglenia rogów.
- zwykłe zawinięcie, w którym jedna część przykrywa nieco drugą stosowane w oprawach w papier lub płótno z ostrymi rogami
- narożniki z zawinięciem na styk, zwykle przy obleczeniu skórzanym, czasem wyrównane po wyschnięciu przez przecięcie i usunięcie nadmiaru materiału
- narożniki z umarszczonym zawinięciem wykonywane przy rogach zaokrąglonych oraz obleczeniem skórzanym
- zawinięcie "z języczkiem" stosowane w oprawach pergaminowych
- narożniki konserwatorskie, z nieodcinanym lecz podwiniętym rogiem obłóczki.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Pół-
Rogówka
Grafika
Zwykłe zawinięcie rogu
Zawinięcie marszczone
Zawinięcie z języczkiem
Zawinięcie konserwatorskie
Różne schematy oblekania narożników. (Zjawiński 1967, s. 172)
Przypisy
- M. Wolf-Lefranc, Ch. Vermuyse, La reliure, Paris 1957, s. 301.
- Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 1583.
- Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 14.
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1967, s. 172.
Autor: E.P., M.P.B.
