Dublura: Różnice pomiędzy wersjami
(→Konstrukcja) |
(→Przypisy) |
||
| Linia 36: | Linia 36: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
# Bielawski J., książka w świecie islamu, Ossolineum 1961. | # Bielawski J., książka w świecie islamu, Ossolineum 1961. | ||
| − | # Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971. | + | # Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 323-324. |
| − | # Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002. | + | # Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 145-146. |
---- | ---- | ||
| − | Autor: '''M.P. | + | Autor: '''M.P.B.''' |
Wersja z 10:29, 19 sie 2021
Spis treści
Dublura
(podwójna oprawa) (ang. doublure, fr. doublure, niem. Innerspiegel, Lederspiegel, Ledervorsatz, wł. doublure, guardia foderata)
Szczególny, bardzo ozdobny rodzaj wyklejki, czyli wyklejenia wewnętrznej strony okładziny, a także strony recto karty ochronnej (antefolium i postfolium). Klasyczna dublura „dubluje” zewnętrzną stronę okładziny, najczęściej jest wykonana z cienkiej i delikatnej skórki i ozdobiona złoconym tłoczeniem powtarzającym motywy zdobnicze z zewnętrznej strony okładki.
Historia
Ten rodzaj dekoracji wywodzi się z oprawy islamskiej, a zwłaszcza perskiej, stosowano ją tam już w XIV w., ale najbardziej popularna była w XV – XVIII w. Introligatorzy europejscy stosowali ją już w XV w. (Włochy). Znane są oprawy angielskie z XVI w., w których stosowano dublurę, przy czym najczęściej używano tam białego pergaminu ozdabianego tłoczeniem złotem. We Francji spopularyzowali ją introligatorzy za czasów panowania Ludwika XIV (1643 – 1715) - Le Gascon zastosował ją po raz pierwszy w 1642 r. Stosowano ją tam w oprawach bibliofilskich aż do połowy XVIII w. W żadnym kraju dublura nie osiągnęła takiego artyzmu jak we Francji. Część wewnętrzną okładki wyklejano skórą najwyższej jakości, zdobiono tłoczeniem złotem, a także techniką mozaiki.
W XVIII i XIX w. dublura została zmodernizowana. Lustro i sąsiadującą z okładką kartę przybyszową oklejano jedwabiem lub ozdobnym papierem, przy czym lustro otaczano ze wszystkich stron (w tym przegub wewnętrzny) skórzaną bordiurą zdobioną złoceniem. W okresie późniejszym dublura została jeszcze bardziej uproszczona. Obecnie nazwę tę stosuje się do ozdobnej wyklejki.
Konstrukcja
Sposób montażu dublury w książce różni się zasadniczo od montażu tradycyjnej wyklejki. Dublura nie jest organicznie związana z blokiem. Montuje się ją w książce w ostatnim etapie oprawiania, przyklejając do wewnętrznej strony okładziny i wszytych wczesniej kart przybyszowych. W przegub wewnętrzny wkleja się niekiedy pasek cienkiej skórki użytej na obleczenie okładzin.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Wyklejka
Lustro
Karty przybyszowe
Grafika
Dublura - 1642 r.; Le Gascon.
Dublura w oprawie Josepha Thouvenina, XIX w., repr. wg: Im Zeichen von Anker... 2005
Dublura - Thomas James Cobden-Sanderson, tkanina dekoracyjna, XIX/XX w.
Dublura wykonana z mory.
Skórzana dublura w oprawie Stefana Radziszewskiego
Dublura w oprawie Jana Recmanika
XIX-wieczna dublura w oprawie starego druku, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Dublura w oprawie paryskiej Wincentego Kisiela, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Dublura w paryskiej oprawie z XIX w., Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Dublura w oprawie paryskiej Władysława Dąbrowskiego, Biblioteka Polska w Paryżu, fot. A.W.
Przypisy
- Bielawski J., książka w świecie islamu, Ossolineum 1961.
- Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 323-324.
- Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 145-146.
Autor: M.P.B.
