Owoc granatu: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
=Owoc granatu== | =Owoc granatu== | ||
| − | (ang. pomegranate) | + | (ang. pomegranate, fr. fruit de grenade) |
Osadzony m.in. w kulturze mezopotamskiej i chrześcijańskiej (w której symbolizuje życie wieczne) motyw charakterystycznego owocu granatu (granatowca) właściwego. W introligatorskim zdobnictwie gotyckim XV-pocz. XVI w. najczęściej ukazywano stylizowany kwiat g. o wyodrębnionym dzbankowatym kielichu z płatkami i stożkowatymi tzw. pręcikami; oprócz tego popularny wówczas był motyw stylizowanego, „przekrojonego” o. g. ze schematycznie zaznaczonymi nasionami w środku. Oba główne elementy motywu dopełniają dokoła stylizowane, strzępiaste liście, a niekiedy też krótka łodyga u dołu. Ukazywano je jako otwarte (o kształcie wpisującym się w romb), lub zamknięte w rombie (rzadziej w pierścieniu, wieloboku, lub ramce o kroplowym kształcie), za pomocą tłoków o zróżnicowanej wielkości (od ok. 10 mm do ok. 60 mm wys.). Najczęściej zwielokrotnionymi motywami o. g. wypełniano pola tworzące owocu granatu wzór i rombowy wzór dekoracji zwierciadła. W zachodnioeuropejskiej tegumentologii za o. g. uważa się niekiedy motyw kwiatu z łodygą (prostą lub zagiętą), z której po bokach wyrastają liście (o prostej lub postrzępionej formie), a nawet mniejsze kwiaty, zaś w wierzchołku widnieje cebulasty koszyczek/makówka. W praktyce morfologia takich motywów wskazuje raczej na wizerunek maku (jako rośliny o dekoracyjnym wyglądzie a zarazem symbolice eschatologicznej). Jego formalnie proste wizerunki znajdują się na renesansowych oprawach włoskich (głównie bolońskich i rzymskich), zaś bogaciej opracowane – w obrębie złoconej dekoracji okładzin i kompartymentów grzbietu – na oprawach barokowych i rokokowych z XVII – 3 ćw. XVIII w. | Osadzony m.in. w kulturze mezopotamskiej i chrześcijańskiej (w której symbolizuje życie wieczne) motyw charakterystycznego owocu granatu (granatowca) właściwego. W introligatorskim zdobnictwie gotyckim XV-pocz. XVI w. najczęściej ukazywano stylizowany kwiat g. o wyodrębnionym dzbankowatym kielichu z płatkami i stożkowatymi tzw. pręcikami; oprócz tego popularny wówczas był motyw stylizowanego, „przekrojonego” o. g. ze schematycznie zaznaczonymi nasionami w środku. Oba główne elementy motywu dopełniają dokoła stylizowane, strzępiaste liście, a niekiedy też krótka łodyga u dołu. Ukazywano je jako otwarte (o kształcie wpisującym się w romb), lub zamknięte w rombie (rzadziej w pierścieniu, wieloboku, lub ramce o kroplowym kształcie), za pomocą tłoków o zróżnicowanej wielkości (od ok. 10 mm do ok. 60 mm wys.). Najczęściej zwielokrotnionymi motywami o. g. wypełniano pola tworzące owocu granatu wzór i rombowy wzór dekoracji zwierciadła. W zachodnioeuropejskiej tegumentologii za o. g. uważa się niekiedy motyw kwiatu z łodygą (prostą lub zagiętą), z której po bokach wyrastają liście (o prostej lub postrzępionej formie), a nawet mniejsze kwiaty, zaś w wierzchołku widnieje cebulasty koszyczek/makówka. W praktyce morfologia takich motywów wskazuje raczej na wizerunek maku (jako rośliny o dekoracyjnym wyglądzie a zarazem symbolice eschatologicznej). Jego formalnie proste wizerunki znajdują się na renesansowych oprawach włoskich (głównie bolońskich i rzymskich), zaś bogaciej opracowane – w obrębie złoconej dekoracji okładzin i kompartymentów grzbietu – na oprawach barokowych i rokokowych z XVII – 3 ćw. XVIII w. | ||
Wersja z 00:25, 18 sty 2021
Spis treści
Owoc granatu=
(ang. pomegranate, fr. fruit de grenade)
Osadzony m.in. w kulturze mezopotamskiej i chrześcijańskiej (w której symbolizuje życie wieczne) motyw charakterystycznego owocu granatu (granatowca) właściwego. W introligatorskim zdobnictwie gotyckim XV-pocz. XVI w. najczęściej ukazywano stylizowany kwiat g. o wyodrębnionym dzbankowatym kielichu z płatkami i stożkowatymi tzw. pręcikami; oprócz tego popularny wówczas był motyw stylizowanego, „przekrojonego” o. g. ze schematycznie zaznaczonymi nasionami w środku. Oba główne elementy motywu dopełniają dokoła stylizowane, strzępiaste liście, a niekiedy też krótka łodyga u dołu. Ukazywano je jako otwarte (o kształcie wpisującym się w romb), lub zamknięte w rombie (rzadziej w pierścieniu, wieloboku, lub ramce o kroplowym kształcie), za pomocą tłoków o zróżnicowanej wielkości (od ok. 10 mm do ok. 60 mm wys.). Najczęściej zwielokrotnionymi motywami o. g. wypełniano pola tworzące owocu granatu wzór i rombowy wzór dekoracji zwierciadła. W zachodnioeuropejskiej tegumentologii za o. g. uważa się niekiedy motyw kwiatu z łodygą (prostą lub zagiętą), z której po bokach wyrastają liście (o prostej lub postrzępionej formie), a nawet mniejsze kwiaty, zaś w wierzchołku widnieje cebulasty koszyczek/makówka. W praktyce morfologia takich motywów wskazuje raczej na wizerunek maku (jako rośliny o dekoracyjnym wyglądzie a zarazem symbolice eschatologicznej). Jego formalnie proste wizerunki znajdują się na renesansowych oprawach włoskich (głównie bolońskich i rzymskich), zaś bogaciej opracowane – w obrębie złoconej dekoracji okładzin i kompartymentów grzbietu – na oprawach barokowych i rokokowych z XVII – 3 ćw. XVIII w.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Owocu granatu wzór
Grafika
Przypisy
Autor: A.W.
