Art déco oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(→‎Grafika)
(→‎Grafika)
Linia 17: Linia 17:
 
Plik:Art deco oprawy, Georges Crette, f.L. Schmied, 1925, wg Devauchelle 1995.jpg | Oprawa art déco, Georges Crette, wg wzoru F.-L. Schmieda, z lakowaniem Dunanda, 1925, wg: Devauchelle 1995, il. na s. 297.
 
Plik:Art deco oprawy, Georges Crette, f.L. Schmied, 1925, wg Devauchelle 1995.jpg | Oprawa art déco, Georges Crette, wg wzoru F.-L. Schmieda, z lakowaniem Dunanda, 1925, wg: Devauchelle 1995, il. na s. 297.
 
File:Art deco, Adler, wg Wittock 2008.jpg|Obrazek 4 | Oprawa art déco, Rose Adler, 1932, repr. wg" Wittock 1998, nr kat. 147
 
File:Art deco, Adler, wg Wittock 2008.jpg|Obrazek 4 | Oprawa art déco, Rose Adler, 1932, repr. wg" Wittock 1998, nr kat. 147
 +
Plik:Art deco, Jahoda, proj. Franc. Seifert, silva rerum, 1928, IV, z. 6.9, tabl. nie num.jpg | Oprawa art déco, Robert Jahoda wg proj. Franciszka Seiferta,repr. wg:  "Silva Rerum", 1928, IV, z. 6.9, tabl. nie num.
 +
Plik:Art deco, Rober Jahoda, dodatek 1928.jpg | Oprawa art déco, Rober Jahoda, "Silva Rerum", 1928, tabl. nie num.
 
File:Art deco, Lenart, wg Witkiewicz 1934.jpg|Obrazek 5 | Oprawa art déco, Bonawentura Lenart, przed 1932 r., repr. wg: Witkiewicz 1932, tabl. I  
 
File:Art deco, Lenart, wg Witkiewicz 1934.jpg|Obrazek 5 | Oprawa art déco, Bonawentura Lenart, przed 1932 r., repr. wg: Witkiewicz 1932, tabl. I  
 
File:Art deco, Lenart, wg Witkiewicza 1934.jpg|Obrazek 6 | Oprawa art déco, Bonawentura Lenart, przed 1932, repr. wg: Witkiewicz 1932, tabl. VIII  
 
File:Art deco, Lenart, wg Witkiewicza 1934.jpg|Obrazek 6 | Oprawa art déco, Bonawentura Lenart, przed 1932, repr. wg: Witkiewicz 1932, tabl. VIII  

Wersja z 14:44, 10 sty 2021

Art déco oprawy

(fr. reliure Art déco)

Dzieła introligatorstwa euro-amerykańskiego wpisujące się w styl dekoracyjny, który rozwijał się od przełomu XIX-XX w., lecz szczytową popularność zyskał między latami 20. XX w. (zwłaszcza po Międzynarodowej Wystawie Sztuk Dekoracyjnych w Paryżu w 1925 r.) a schyłkiem lat 30. XX w. Jego reprezentanci odwoływali się do angielskiego ruchu Arts and Crafts, postulującego odrodzenie tradycyjnego rzemiosła i syntezę sztuk oraz zespolenie sztuki z przemysłem. Czerpiąc inspiracje z różnorakich źródeł, jak sztuka antyczna, ludowa, egzotyczna, a ponadto nurty awangardowe (kubizm, fowizm, konstruktywizm), a. d. wytworzył zasób charakterystycznych środków wyrazu. Wśród nich wybija się tendencja do syntezy formy, geometryzacja, płaszczyznowość i linearyzm, posługiwanie się kontrastami żywych barw, multiplikacja motywów ornamentalnych, jak również upodobanie do kosztownych, ekskluzywnych materiałów, często o egzotycznym pochodzeniu. Styl a. d. zakorzenił się zwłaszcza w rzemiośle artystycznym i wnętrzarstwie, choć nie brakło wybitnych realizacje w malarstwie czy architekturze. Początki, ale i najwybitniejsze kreacje a. d. w dekoracji opraw, łączy się z francuskim introligatorem-amatorem, Pierrem Legrain (†1929). Między 1917 a 1929 r. zrealizował on ok. 1300 projektów opraw o awangardowej formie, które szybko zyskały uznanie wytrawnych, zachodnich kolekcjonerów-bibliofilów. Cechują się one współistnieniem luksusowych gatunków skór i innych materiałów (np. macica perłowa, kość słoniowa, metale) ze zgeometryzowanymi i linearnymi dekoracjami, w których eksponowaną rolę odgrywają napisy. Awangardowe koncepcje Legraina rozwijali wybitni twórcy francuscy (m.in. wszechstronna projektantka Rose Adler, Paul Bonet), oraz w innych krajach europejskich. Na odmienny niż na zachodzie Europy kierunek rozwoju stylu a. d. w oprawach polskich wpłynął międzynarodowy sukces rodzimych tkanin z dekoracjami ornamentalnymi (kilimy). Stosowano na nich wzory geometryczne o rytmicznych układach kwadratów, prostokątów czy zygzaków z silnie uproszczonymi motywami zwierząt i ludzi. Podobne układy, oparte m.in. na szachownicowych zestawieniach motywów geometrycznych i floralnych, multiplikacji drobnych elementów oraz przecinających się diagonalach, wyróżniają oprawy Bonawentury Lenarta. Silny pierwiastek a. d. ujawnia się też w projektach okładek wydawniczych m.in. Wojciecha Jastrzębowskiego, Bolesława Zjawińskiego, Feliksa Cichomskiego i Franciszka Joachima Radziszewskiego (np. Polska, jej dzieje i kultura, t. 1-3, Warszawa 1927-1930; W. Łozińskiego Życie polskie w dawnych wiekach, Warszawa 1934). W szeregu dzieł introligatorskich wybija się stylizowany, nierzadko zmultiplikowany, motyw godła narodowego, co odzwierciadlało ówczesne poszukiwania „stylu narodowego”. Językiem formalnym a. d. posługiwano się też w projektach graficznych druków (niekiedy ściśle powiązanych z dekoracja ich okładek) oraz artystycznych wyklejkach książkowych (B. Lenart).

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Awangardowe oprawy

Grafika

  • Obrazek 1 | Oprawa art déco, Pierre Legrain, 1924, repr. wg: Devauchelle 1995, il na s. 293

  • Obrazek 2 | Oprawa art déco, Pierre Legrain, 1927; repr. wg: Devauchelle 1995, il. na s. 292

  • Obrazek 3 | Oprawa art déco, Pierre Legrain, 1921, repr. wg" Wittock 1998, nr kat. 120

  • Oprawa art déco, Georges Crette, wg wzoru F.-L. Schmieda, z lakowaniem Dunanda, 1925, wg: Devauchelle 1995, il. na s. 297.

  • Obrazek 4 | Oprawa art déco, Rose Adler, 1932, repr. wg" Wittock 1998, nr kat. 147

  • Oprawa art déco, Robert Jahoda wg proj. Franciszka Seiferta,repr. wg: "Silva Rerum", 1928, IV, z. 6.9, tabl. nie num.

  • Oprawa art déco, Rober Jahoda, "Silva Rerum", 1928, tabl. nie num.

  • Obrazek 5 | Oprawa art déco, Bonawentura Lenart, przed 1932 r., repr. wg: Witkiewicz 1932, tabl. I

  • Obrazek 6 | Oprawa art déco, Bonawentura Lenart, przed 1932, repr. wg: Witkiewicz 1932, tabl. VIII

Przypisy

  1. Witkiewicz 1932.
  2. Devauchelle 1995, s. 291-297, il. nienum.
  3. Łysiak 2004, t. 1, s. 244, 247-250, il. nienum.
  4. Peyré 2004.
  5. Wittock 2008, s. 132-177, il. nienum.
  6. Duncan 2012, s. 137-14-147, 164-169
  7. Kania 2019, s. 42-51, il. nienum.

Autor: A.W.

Źródło: „http://leksykon.oprawoznawczy.ukw.edu.pl/index.php?title=Art_déco_oprawy&oldid=10340”