Tekst źródłowy strony Antytetyczny układ dekoracyjny

==Antytetyczny układ dekoracyjny==
Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. Stosowany już w dekoracji opraw bizantyńskich i romańskich (pojedyncze tłoki lub pary tłoków z naprzeciwlegle zakomponowanymi motywami np. wojowników, stworów fantastycznych, często wkomponowanych w plecionkę); na oprawach XVI-XVIII w. stosowany głównie w przedstawieniach herbów z tzw. trzymaczami herbowymi po bokach tarczy lub kartusza, w wizerunkach aniołków, puttów itp. podtrzymujących koronę nad herbem oraz w obrębie dekoracji wypełniającej całe zwierciadła lub medaliony w centrum okładzin; popularny w klasycystycznych dekoracjach radełkowych z wizerunkami sfinksów, lwów, rogów obfitości itp. ujmujących palmetę bądź inny motyw. W późniejszym czasie niekiedy stosowany w dekoracjach historyzujących. 

==Zobacz też==

[[Indeks alfabetyczny ]] <br>

==Grafika==

<gallery>
Plik:Antytetyczny układ.jpg | Przykład antytetycznego układu dekoracyjnego na oprawie romańskiej, XII w.
Plik:Antytetyczny układ 1.jpg | Przykład antytetycznego układu dekoracyjnego na oprawie klasycustycznej, pocz. XIX w. 

</gallery>

==Przypisy==
#Goldschmidt 1967, t. 2, tabl. CV.il. 165;
# Schmidt-Künsemüller 1985, s. 224-225, 228, 230-231; 
# Federici, Houlis 1988, s. 50; 
# Kozakiewicz 1996, s. 16.

----
Autor: '''A.W.'''